ÖĞRENEMEDİBir sessizliğin tam ortasında Boynunda kimsesizliğin ilmeği Ölümü bekliyor ruhu Bir kurtuluş olarak fanusundan Yoktu artık bir beklentisi Ne hayata dair Ne de sevgiye Boşuna harcanan koca bir ömür Yasını tutmayı çoktan bıraktığı Anılarından silemediği acılar ile Vedalaşmaya çalışırken Bir kez daha anlıyordu Gidişi olamayacaktı Bütün çabalara boşunaydı O hep birileri için var olurken Onun uzattığı eli tutacak Sessiz çığlıklarını duyacak Hiç kimsesi yoktu Onu gecenin ayazında Sıkı sıkı saran yalnızlıktı Belki de tek dostu Hep güçlüyü Hep sabırlıyı Hep seveni Hep umutluyu Hep mutluyu Oynadı hayatı boyunca Kendisini tükettiğini fark etmeden Şimdi Sendeleyerek ilerlerken Elini uzatmaktansa Çelme takanlar etrafında Ama o Yine de öğrenmedi Öğrenemedi Kendisi için yaşamayı… |