sabaha karşı yine yürüyorum
lâkayt olan ruhumla.
Yürürken güneş yüzüme tebessüm ediyor,
sanki “Vazgeçme, başaracaksın.” diyor.
...
Devamını oku »
Karanlığın son nefesi, morun fısıltısı,
Ufukta ilk çatlak, korkak bir alev.
Güneşin doğuşu, bir söz, yeni bir sayfa.
Yavaşça sıyrılır perde, geceye veda.
Gölgeler uzar, titrek ve uzun,
...
Devamını oku »
Güneş batımı.
Dünyanın, kendini
Yavaşça yorganının altına çektiği o saat.
Acele yok.
Hafif bir sarhoşluk,
...
Devamını oku »
Bir fidan gibi titriyor gövdem,
Yalnızlığın soğuğunda…
Süzülüyor kalbimin derinliğine
Bir karanlık, bir sessizlik…
...
Devamını oku »
O, bir tat değil, bir anı. Bir rengin, bir kokunun, bir emeğin damıtılmış özü. Başlangıçta, yazın en parlak günleri, yanakları çatlayana kadar olgunlaşmış domateslerin ve kapya biberlerin tarladaki arsız cömertliği var. Güneşin tüm sıcaklığı, toprağın tüm mineralleri, o etli kabukların altına hapsolmuş.
Sonra, o ritmik eziyet başlıyor. Kaynama kazanlarının başında saatler süren bekleyiş, buharın göz yakıcı sıcaklığı. Bir sabır ritüeli, büyükannelerin elinden çıkan sihirli bir dönüşüm. Kıpkırmızı, canlı ve coşkun olan, yavaş yavaş kararıyor, derinleşiyor. Kıvamı koyulaştıkça, ruhu da yoğunlaşıyor. Artık o sadece bir ezme değil; o, güneşin kışa saklanmış gücü.
Kokusu... Ah, o keskin, tatlı ve hafif ekşi koku. Bir mutfağa yayıldığında, o evde bir şenlik olduğunu, bir yemeğin sadece doyurmak için değil, yaşatmak için piştiğini anlarsın. Her kaşıkta, bir yaz gününün tüm o telaşını, bereketini ve sıcaklığını taşıyor.
O, tencerenin dibine konulan ilk yağın üzerinde usulca kavrulurken, yemeğe sadece renk değil, derin bir karakter verir. Bir anne fısıltısı gibi, her yemeği daha tanıdık, daha yuva kokulu yapar. Salça, sıradan bir domatesin ölümsüzleşme biçimidir.
...
Devamını oku »
Sarı güller... Onlar, bahçenin içindeki küçük güneşlerdir.
Ne kırmızının yakıcı tutkusu, ne beyazın lekesiz masumiyeti... Onlar, bambaşka bir hikaye anlatır. Parlaklıkları, sanki binlerce umut ışığını yapraklarında toplamış gibidir. Sabahın erken saatlerinde, çiğ taneleriyle parlayan o kadife yüzeyleri, günün neşeyle başlayacağını fısıldar.
Bir zamanlar, sarı güller kıskançlığın rengiydi. Ama zamanla, anlamları değişti, tıpkı güneşin her gün yeniden doğuşu gibi. Şimdi onlar, sıcaklığın, arkadaşlığın ve tarifsiz bir neşenin sembolüdür. Birine sarı gül vermek, "Sana değer veriyorum, hayatıma kattığın neşe için teşekkür ederim" demektir, sessizce.
...
Devamını oku »
Sakın bana yaşatma olur mu sensizliği
Ben seninle bitirdim inan ki kimsesizliği
İsterim ki her sabah güneş seninle doğsun
Bedenim alev gibi senki saran o kolsun
...
Devamını oku »
Zanneder her sabah âlem onun sadâsıyladır nur.
Ne bilir kendi öttüğünde Güneş doğmaz sanır,
Nefs-i kibriyle kararmış her nazar, her zihin, her şuur.
Der ki: “Ben olmasam dağılır bu nizam, kalmaz intizam,”
...
Devamını oku »
Başkasının güneşinde çamaşırlarını kurutan bana eldir.
...
Devamını oku »
