Ýyiyim ben.
Üzerime devrilmiþ bir aþkýn enkazý var sadece dýþýmda.
Ýçimi hiç sormayýn.
Tertemiz hislerimin kirlenmiþliðinin,
muhasebesini tutuyor kalbim .
Ahh kalbim.
Gün gösteremeden, ah’ýmla yordum yýllarca.
Gün’ahým artýk kimsesizliklerin kimsesinde ...
Ýnsanoðluyuz iþte.
Onca zaman gözümüzün önündekilerin hep iyi yönlerini görüyor güzel bakmalarýmýz .
Ne hatalarýný algýlýyor kalbimiz, nede kötü taraflarýný.
Kýrmýþ olsalar dahi,
kýrgýnlýklarýmýzdan bile cýmbýz la çeker misali,
hep iyilik çýkarýyoruz.
Aslýnda sevdiðimiz den böyle görmelerimiz, bilmiyoruz ...
Araya konulan mesafelerden sonra anlýyoruz,
bir zamanlar hatasýz ve masum gördüklerimizin,
aslýnda yüreðimize yakýþtýrdýðýmýz yeri hak etmediklerini.
Yaptýklarýnýn bir çoðunun yanlýþ olduðunu,
söylediklerinin aslý astarý olmadýðýný,
gözlerinin,
sözlerinin koca bir yalanýn parçasý olduðunu
ancak ve ancak sizden gidince anlýyorsunuz...
Birlikte iken sadece masum ve temiz görünmek adýna, rolünün hakkýný iyi verdiðini kabulleniyorsunuz .
Gelirken elleri boþ gelirler.
Çat kapý, ansýzýn gelen misafir gibi.
An’sýzýnýz oluveriyor lar, daha ne olduðunu anlamadan...
Peki ya gittiklerinde?
Onlar giderken neyiniz varsa, yoksa kendileriyle birlikte uðurluyorsunuz.
Hatta kendinizi bile.
Hiç gitmeyecek gibidirler.
Hatta bununla sizi her fýrsatta ikna etmenin çabasý vardýr her dâim dillerinde.
Lâkin,
ilk fýrsatta, ilk menfaatlerinin olduðu her hangi bir konuda yine ilk gidenlerdir...
Ýyiyim ben .
Hiç olmadýðým kadar üstelik...
Üzerimde sadece aldanmýþlýðýmýn verdiði aptallýk ,
bir parça ortada kalmýþlýk,
yanaklarýmda ýslaklýk,
dilime az yakýþan, küfürbazlýk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.