Kýrýldým demem sana ,
zaten senden evvel de kýrýktým.
Sen benim kýrýklarýmýn üstünden geçtin,
biraz kanattýn,
biraz daha derine battý.
Üstünden zaman geçtikçe iyileþecek yaralar.
O kadar.
Oysa geliþini bayram edasýyla kutlamayý düþünmüþken,
canýmý yakmaný saymayý da býraktým.
Alýþtý gönül, lakin tükendi ömür sevgili ...
Gülüþüne sebep olmaktý inan ki tek amacým,
gidiþini yazan þairlik ne haddime ...
Ben senden baþkasýna kör olmuþken,
bana gökkuþaðýn dan söz etme.
Senin sokaðýnýn çýkmaz olduðunu bile bile girdim üstelik.
Elinden tutmaya razýydým, el verseydin eðer.
Hala mý anlamadýn ?
Pili bitmiþ bir saatin içinde ki akreple yelkovan gibiyiz þimdiler de,
kavuþamayan, kavuþturulmayan,
imkansýzlýðý oynayýp,
uzaktan bakan ...
Dýþarýdan umursamaz görünen ben,
içimden her gün daha fazla seven ben,
özleyen ben,
küfreden ben,
aðlayan ben,
ben kaç kiþiyim ahh bir bilsen ...
Gözlerinin uçurumunun kenarýndayým,
bir adým öne çýk gel dersen, düþeceðim ...
Senin hatýrlamadýklarýn,
benim aklýmdan hiç çýkmayanlardýr sevgili.
Kalbim den atayým diyorum seni,
kalbim sendeyken bunu denemeyi bile düþünmek ne ahmakça.
Ýmkansýzlýðýn için de bile ’Ýmkan’ yazýyor,
kavuþamamak da neyin nesi ?
Unut diyorsun ya karþýma geçip.
Bitir beni içinde nasýl var ettiysen;
diye alaycý bir tavýrla.
Ýnsan nefes almayý unutabilir mi sevgili ?
Hem ben seni sen olmadan da seviyorum ki.
Kime ne ?
Sana ne ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.