Yýldýzlar söndü
Aðýr aðýr indi sabahýn kokusu þehre
Saðýr bir çað sürüldü geçmiþe, saðýr bir çýð
Altýnda kaldý umurumdaki naif yalnýzlýk
Geçmiþ, utanç dolu insanlar düþürdü
Önce kýsrak þiirlere
Uðultusu çelik türküler emziren düþsüzlere
Tarihi sorguladý çocuklar, gözlerinde sakladýklarý inançla
Çiçeklerle andýlar babalarýný, aðladýlar yýkýmýna acýnýn
Gök yarýldý, toprak koktu sonsuzluk
Sonsuzluk ki sevdaya tutunmuþ kadim hece.
Yazý uçtu, söz sürüldü yurtsuzluða
Dilsiz bir nesil büyüdü avlusunda hayatýn
Nasýrlý, çelimsiz ve masumiyetini yitirmiþ
Çaðladý anne dilinde isyan özü
Zýlgýtlar kuþandý gökyüzünün sonsuz yaþý
Pusulasýný yitirmiþ evlatlar döküldü daðlara
Gözleri kör eden hikayeler çiviledi dengbejler
Beþiðine umudun
Yýldýzlar söndü
Gece, bir halkýn boynuna böyle yakýþtý.
Aþk gündönümünde zincir sesleriyle uyandý
Özgürlüðün beyaz þiiri kuþlar
Mavi mavi çoðaldý þehirlerde çocuklar
Hayat devam ediyor dedikleri yerde kanýyordu dizleri
Umut geri döndü zalimlerden önce
Büyüdü gözleri, sýðmadý ufkun kýzýlýna
Kitaplar ayaklandý izan deryasýnýn ortasýnda
Elleri bir babanýn vicdanýn derin uslubu
Ve yýldýzlar söndü ansýzýn
Atlara binip terk etti mevzisini dilsiz þairler
Þeytanlar yine galipti
Vurulmuþ küçük bir bedenin büyük yalnýzlýðýnda.
Acýya alýþmýþ yüreklerden þiir içer bebeler
Büyüsün de muska olsun boynunda gerçeðin
Büyüsün de çoðalsýn kabuðunu sýyýrmýþ inanç
Hezeyan bu iklimler, sahtekardýr alimler
Öç düþsün yapraðýna gülün, kahrolsun solmasýný bekleyenler
Yandýkça gece, aðladýkça
Aldatýlmýþlýðýn oltasýna geldikçe deniz
Topraða dayansýn yarasý bulutlarýn
Ve ateþin adýný kazýsýn Kawa, kutsal vicdanlara
Þarkýlar yürüsün yýldýzlar üstüne
Sönmesin bir göz daha savaþ dinsizliðinde
Yüzü çürümesin kalbimin, halkýmýn kan sesinde.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.