Kör ayaðýma sordular sevda yolunu,
Yürütemedim dilimi sessizliðin sokaðýnda
Kalbimi bir kaðýda sarýp yaktým
Acýdý aklým,
Sevda yolunu unutalý oysa
Yalnýzlýðýmla ne þairler öldürdüm
Sýrf baharý seviyorum diye
Suskunluðumda açan her çiçeðe
Unutulmuþ bir mezar oldum.
Yüreðimin kýrýk ucunda büyüttüm uçurumlarýmý
Emzirdi korkularým yitik düþlerimi,
Kýsýrdý öfkem, nasýrlýydý dilim
Astým en onmaz yarama türkülerini yalnýzlýðýn
Saðýr ellerimle avuçladým yüzünün düþen yarýsýný
Diðer yarýsý kederim
Gülüþün bir yaðmur damlasý gibi ordan oraya
Çiçeklerini arar gençliðinin
Ve düþenin sevdasý olmaz, ayrýlýktan çok
Yalnýzlýktan azdýr bütün salgýn isyanlar.
Bata çýka yürüyorum
Yokuþlar düþüyor dibine mecalimin
Yapraðýna düþman kesilmiþ aðaçlarýn yasýný tutuyorum
Kalbimin kuytusunda
Ruhumda bir deli rüzgar türküsü, alabora olmuþ sesim
Yankýlanýyorum çaresiz bir ateþin son deminde
Seni karanlýðýn koynunda çizgili yüzünle buluyorum
Saçlarýnda ölümsüz bir can saklarcasýna.
Beraber susmanýn devri de bitti
Konuþacak hiçbir þeyimiz yok þimdi.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.