hangi istasyon gideni çaðýrmýþ geri kampanalar hep bir veda ezgisidir yüreðine çarpan anýlarýn sesi çýldýrmanýn en dehþet serzeniþidir kapanýr gökyüzü yüzümüzün üstüne herkes kendi gölgesine gider bir ben gidemem kendime bir ben kül gibi dökülme birsen gözlerimden…
toz duman kaç kasaba söndü ceketimde üþürdük / sýnýrlarý kan kemik ýrmaklarda yýldýzlar da olmasa hani kim gülümserdi o solgun patika adýmlara sonra düþ dediðimiz ey ihtiyar topal karýnca kýþ demez yine çýkardý þaþkýn sarhoþ yolumuza bir ben vuramam kendimi bir ben ellerim mavzer bakýþýnla böyle sökülmüþken…
artýk hiçbir coðrafya kanatmýyor beni saraylarda çorak toprak oynadýðým günden beri kaldýrýmlar yürümek için deðil yýkýlmak adýnadýr diþlerimi böyle döktüm bir kuþluk dönemeci derken söküldü zaman / günlerimiz kiracý günlüklerimiz desen ucubelerde kayýtlý bir ben susarým kendime bir ben hani turnalar gitsin sen kalsan birsen…
okþanmamýþ her çimen yaylasýna küser daðýlmýþ bir sayfayým okuduðum kitaplara her inziva tutuþan bir yalnýzlýk mabedi olur olmayan ama akan ve akar anýlara uzak ülkeler vardý ekmeðimiz kadar yaban ateþinde aðzýmýz harlý bir açlýk þimdi bir ben mülteci kendime bir ben aþk artýk bir vuslat bile etmiyor birsen… Sosyal Medyada Paylaşın:
mert metin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.