penceresi denize açýlan bir sahil kasabasý ne meyhanesi tanýdýk ne de sokak taþlarý kýrýlasý bu adýmlar sahi benim mi uzaklýðýn böyle sökerken yýkýlasý dizlerimi eski bir yalnýzlýk deðil bu hani o bildik teneþirden keder deðil yaðmurlar mý söndü yýldýzlar mý gitti bunu da sana yazdýðým þarkýlardan bil...
günler sesime daðýlýyor bense sesine bir çýkmaz kaldým kayýtlý adresime çok koþtum / çok kaçtým meçhul iklimlere çoban düþü serpilen menekþe seherlere býktým nemli duvarlar gibi solumaktan beþ namlu o çarþýda düþmüþtü peþime faillerim mi durdu mermiler mi bitti o vakit al bu sözümü avuçlarýndan sil iþte...
hiçbir kemancý hiçbir þiir dindirmiyor aðzýmý kendi ömrümü çalacak bir hýrsýzým yok gözlerimi çekip alacak bir eskici üstelik yüzümde turna göçleri de tükendi gölgemi kayalara vuruyorsam martýlara ne sevmiþsem anasýný avradýný kaldýrýmlarýn çöpçülerin de benle bir hesabý yok ise peki bunca çoraklýk hangi çiçek büyüsün diye...
devrilen trenler gibi geçiyor kentler her durak sanki yokluðuna ayarlý hiçbir mekan barýndýrmýyor benle beni zaman desen zembereði kopuk körpe bir ezgi gök bile anlatmýyor yüzüme gözlerini baðýþla sevdiðim / saçlarýna deðen rüzgar adýna aðaçlar mý soldu toprak mý savrulmuþ yapraklar gibi kaldým / hoþ gör sevgili...
böyle söyleyip öyle koþuyorum gel git kendime kaç kapý unuttum kaç cadde olmazý yok artýk vursunlar beni de bir geçitte ýslah olmam iflah etmez yol’um o saðanaklarda kaç mezar kaldým ýslak bir mintandýr döþüm kaç serviyi kendi ellerimle gömdüm...
eski bir yalnýzlýk deðil bu hani o bildik hederden de hüzün deðil gözleri efsun ýrmaklarýn suskun kandil ýþýðý elleri alnýma çarpan tavlý býçak þakýrtýsý ayak bilekleri suya inen ceylan kaçaðý burasý / penceresi denize açýlan bir sahil kasabasý ne meyhanesi tanýdýk ne de sokak lambasý sensizlik cehennem yarasý... Sosyal Medyada Paylaşın:
mert metin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.