ben hep
ayaðýma çelme atacak o aþka yürüdüm
her defasýnda ayný taþa takýlacaðýmý düþünmeden
adýmlarýma küfreden kaldýrýmlara kaldý
payýma düþen günahlarýn bestesini yapmak
gidip türkülerden aþaðý býraktým sesimi
yýllar boyu süren aðýt oldum aþýklarýn aðzýnda
aðzýma doluþan öpücükler kadar yakýndým o’na
çiçek mezarlýðýna dönüþmeye ramak kalmýþtý ki
ahþap bir sedirden topladým çýrpýnan gölgemi
ustalaþan acýlara artýk yetmiyor kýdemli mendilim
üþengeç yaðmurlar çöküyor yangýnýmýn üstüne
rüzgarlarýn göç ettirdiði toz bulutu benden esiyor
yarým kalmýþ bir rüyadan sancým taþýnýyor uzaða
kimsesi terk etmiþ bir yalnýzlýðýn yakasýna iliþerek
yoksul býrakýlmýþ hayallerden içeri bakýnýyorum
tanrým; bu kadar ayrýlýk nasýl barýnýyor bir arada
kýrýlmadan incinmeden nasýl taþ kesilmez bunlar
burada geliþi güzel bir köþe bulup kendime
-kederle geçiyorum kaderden…-
Cömert Yýlmaz