Tanrým…
elimi býraktýðýn gündü
(k)ayýp bir aþkýn gelip kalbime oturmasý
aðýr bir hesna aðrýsý
korsan adýmlarla volta atýyor
aklýmýn kenar mahallesinde
dini imaný olmayan bir duadan
medet umuyorum aminsiz
bütün ihanetlerin
baþýma üþüþtüðü bir gecede býraktým
saadet denilen kutsal duyguyu
topraðýn sabýrsýzlýðýnda
(d)insin diye telaþlý nefesim
’öl gel’ de bir an önce
-su utandý utanacak…-
Cömert Yýlmaz