tanrý’m‘insan
þehrimi boydan boya
aþk’ýn adýyla kirlettiðim doðrudur
rotasýný kaybetmiþ bir ayrýlýðýn
limanýma yanaþmasýyla baþladý hikaye
bir þiirin saçlarýndan tutup düþlerimi örerken düþtüm
amansýz yakalandýðým bu illetin hain kollarýna
kapýsý aralýk kalan kalbimden içeri
bilmediðim kadar hayal kýrýklýðý sýzýyor
çok yalanlar dinledim sözün sahibinden
çok aldanýþlar altýnda kaldý doðrularým
bu ilk yanýlgý deðildi… son yenilgi hiç deðil!
biliyorum tanrý’m
mevzu bu da deðil aslýnda
beni, senin adýnla vuruyorlar ya
en çok bu gidiyor aðrýma
meselâ mevsim
en çok silvan’a güz’müþ
aðzýmýn boþluðuna kamyon dolusu
küfür istifliyor edebimden kurtulan harfler
cümlelerimin ucundan çekiþtiren çocuklara bakýp
gelmiþini geçmiþini ýska geçiyorum sonra
cizre’den bu tarafa bakýnca