Oysaki seni sevdim ben

koþtum..
karanlýðýma araladýðýn damla damla ýþýklarýn peþinde
küçük, kýrýk ve ufalanmýþ hatýralar uðruna
delik deþik ettin yalnýzlýðýmý..
ucundan tutulacak hiç bir yaný kalmadý kimsesizliðimin
gecelerin somurtarak sunduðu
soðuk ve acý sessizlikten baþka...
bir de nafile kaçýþlarýmdan kalan paramparça yüreðim
zehirli bir ok gibiydi sözlerin..
þimdi en aðýr savaþlardan kalan yýkýk bir þehir gibiyim
içimde ibret olsun diye saklýyorum
nice umutlarla dolu yýkýk dökük binalarý
nice hayallerle dolu bahçeleri..
ve gözlerimden süzülen denizleri...
sen bilir misin?
karanlýk ve soðuk sokaklarda iki büklüm dolaþan
küçük bir kedinin gözlerindeki umuda hasret yaþamayý?
kocaman acý bir lokma gibi nefes almayý?
yüzündeki bütün çizgilerin eriyip gitmesini?
gülmek istesen de bir daha gülememeyi?
bilir misin?
oysaki
seni
sevdim ben..
hiç bir sevginin içine alamayacaðý kadar
ve hiç bir sevgiye benzemeyecek kadar
yapayalnýz sevdim...
þimdi parçaladýðýn yalnýzlýðýmlayým
hastane odalarýnda kaybolan sessiz bir çýðlýk gibi
en acý gitmeler birikiyor yüreðime
sen sanki bir zannetmeydin, bir farzetmeydin
ve bir hayaldin sularýn maviliðinde kaybolan..
þimdi topla götür benden
rutubetten paslanmýþ gözlerime
ve ruhuma saldýðýn yalancý güneþleri
çünkü sadece toprak yakýþýr ölülerin üstüne.
.
Hakan Zengin
Sosyal Medyada Paylaşın: