ben en çok sana yanarken üşüdüm

....
sýðmýyordu ceplerime ellerim
göðüs kafesime yüreðim
almýyordu beni sokaklar
upuzun caddelere tutunurken ben..
sense ürkek bir bulut tanesiydin
gökyüzünde çatlayan
kapkara boþluðunda yüreðimin..


ben seni öyle sevdim, öyle sevdim ki
sevdikçe acýmasýzca uzaklaþtýrdý seni
kocaman soðuk bir rüzgar
buz tuttu çiçekler, yollar, aðaçlar
ben en çok sana yanarken üþüdüm..
yetmedi yüreðimden püsküren lavlara
iki koca yanardað aðzý gözlerim
kirpiklerimde kurudu bütün denizler
parmak uçlarýmdan taþtý hüznüm, kederim
aþkla uyanmayý beklerken her sabah
en sevdiðim aðacýn dalýnda asýldý ümitlerim
çýðlýk çýðlýða kýrýldý hayallerim
en küçük parçasýna kadar
ve yýkýlýp gitti birer birer
bütün pembe panjurlu pencerelerim
þimdi rüyasýz ve papatyasýz kaldý ellerim
yalnýzlýðýn tarlasýnda...

bu yüzden iþte bu yüzden
ben en çok sana yanarken üþüdüm
ve en çok ta
gitgide buzlaþan kalemime aðlýyorum
kahýr kokan odamda
þiirsiz,
rüyasýz
ýssýz...
...
Hakan Zengin
...
Sosyal Medyada Paylaşın: