Suç

Yapraklarýn sarardýðý vakitlerdi.
Týpký gökyüzü gibi,
Aðaçlarda da bir hüzün vardý.
Gökyüzündeki bulutlar,
Ayaklarýmýzýn altýna dökülüyordu.
Sessizlik vardý,
Adýmlarýmýzýn iliþtiði her sokakta.

Hava hafif kararmaya baþlýyordu.
Ürkmüþtün...
Kanadý kýrýk bir kuþ gibi
Gözlerin bir o yana,
Bir bu yana koþuþturuyordu.
Ve saat ".gidiyorum."
Demenle durdu.

Gidiyordun...
Zamaný durdurarak,
Evet!
Ürkek ürkek attýðýn adýmlarýnla,
Karanlýða karýþmýþtýn.
Hatýrladýn mý?
Ýþte ben hala oradayým.
Burada kahve içtiðime bakma.
Sen varsýn diye geldim.
-Merhaba... diyorum.
Ama gerisi gelmiyordu.
Sana söylemek istediklerimi bir kaðýda yazmýþtým.
Ezberledim hepsini.
Ama seni karþýmda görünce,
Ne dün kaldý cebimde,
Ne de yarýn.
Hiç deðiþmemiþsin.
Biliyor musun?
Sahiplenmeler,
Kýzmalar,
Alýnmalar,
Ve suçlamalar.
Nasýl mý?

Beni yalnýzlýðýmla suçluyorsun.
Ama kendine hiç bakmýyorsun.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Sosyal Medyada Paylaşın: