"Var mýdýr bir perdesi hüzün denen gecenin
Çekip kurtulur mu insan karanlýðýn göðsünden
Hangi yoldan gidilir gökkuþaðýna..?"
Bir vedayý ekiyor gözlerim saksýdaki topraða
Kanatlanmýþ dünleri uðurluyor ellerim
Yer kayýyor sanki, düþüyor dibine ayaklarýmýn
Ters düz oluyor göðün rengi âdeta
Ne kadar uðraþsam dönüþmüyor gri, maviye...
Zamanýn kuytusunda gizil eller vardýr hep
Uzandýkça çoðalýr cesaretin diþleri
Sýyrýlýr yorgun kabuðu kýþ uykularýnýn
Gözlerde yangýn olur güneþin muþtusu
Bir kýzýl gonca gelip oturur yanaklarýna
Ne kadar kýymýk varsa çekiverir içinden
Çocuk düþleri giyinir bazen dilimiz
Dudaklarýmýzda bahar ayazý
Ne güzeldir yaþamak aðrýsý
Kulaðýmda uðultusu dinmeyen baþýboþluk
Ve bir nisan serinliði uyluklarýmda duyduðum
Koþtukça çoðalýp derinleþen...
Gidenler diyorum... Hiç gitmemiþ gibiler çokluk
Ömürde telâþ, yürekte bozgun gibiler
Bitmeyen bir saklambaçtayým ben;
Arar ellerim, gözlerim; uçuþur tenhâlarda saçlarým
Gün biter, akþam olur, bir burukluk oturur
Ortasýna ateþ düþmüþçesine odamýn
Yanýk, kavruk, kimsesiz bir "sobe" kalýr geriye...
Kadife bir þenliktir çocukluk düþlerim,
Ve ben her bahar;
Bacaklarýma dolanan salýncaktan düþerim...
Özlem TARHAN
Nisan/2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.