oyun ister caný arada çeker kanlý ve gizemli perdesini yüzünden haylaz düþler kurdurur bana zihnimin nemli hamaðýnda ansýzýn tohum çatlatýr özüm bir uzak bakýþýndan ve bir gölge salýnýr ufukta keskin bir kýlýç çýkar kýnýndan böler beni yeniden yalnýzlýðýma…
Üstelik;
habersizdim bu târifesiz seferden seyirtirken hüzün bandýralý bir gemi seðiriyordu yorgun gözlerim seyrederken gidiþini… diþlisinde acýnýn eziliyordu göðsüm boðazýma mýhlayarak çaresiz hýçkýrýklarý gerisi feryât figân… ötesi yaprak düþüren hazân…
Oysa ki;
çokça kandil vardý yaktýðým geceden habersiz ve bolca söz hayata adadýðým yýrtýk bir kuþ kanadý yâhut ruhunu rüzgâra satan yelkenli gibi þimdi;hemen þuracýkta teslimim tanrýya üþüþün hadi, salýn üstüme oklarýnýzý! bilirsiniz çünkü; uykusunda saðýrdýr þehir ve yalnýzdýr hep aþkla sýnanmýþ mültecî…
Savaþçý (ö.t)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Tarhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.