’Kýr kadehin arsýz belini ;saçýlsýn yere kan kýrmýzý þehveti…’’
uzandým ve usandým demlemekten geceyi dünlerim kývrýlýrken döþümde ana oldum içimde en içlisinden yaðmur! bu ne bitmez yarýþtýr ki aþýk atarsýn benimle bilmez misin; yetiþilmez asla yarým bir kadýnýn bekleyen gözlerine…
anladým ve aðladým kaderimin kuytusunda bir nehre döküldüm deniz oldum acýlarýn koynunda gemilerim var þimdi göðsüme demirleyen savurmuþ halatýný meçhul bir ufka sahi, dümenim nerde benim? hangi ýssýz limanda nereye sineceðim….
bilendim ve merhamet dilendim Tanrý’nýn kapýsýnda bana beni versindi yeterdi, artardý gerisi boþunaydý… soluksuz kalmalýydým yaþamaktan kendimi ve yorulmalýydým elbette sevilmekten öpülmekten kýrýlmalýydý direncim yýðýlýp kalmalýydým kucaðýna sevgilimin…
üzüldüm ve çokça süzüldüm hüznümün imbiðinden bekledim gelmedi bahar.. ayazlarý kuþandým her yeni gün beyazlara boyandým… yataðýmýn ucunda duran ve beklemekten yýlgýn
ve istemekten yorgun
ve sýzýlardan solgun
bu küçük ana/ç kadýn güldü… bir nefes aldý derinden kendi kýyametine yürüdü….
‘’Kýr kaderin arsýz elini;dökülsün katran karasý serveti…Ve derin bir uykuya dalsýn kadýnlarýn inci gözleri…’’
Savaþçý (ö.t)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Tarhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.