Gece

Geceler diyorum.
Geceler...
Niye böyle yalnýz ki?
Çoðu zaman yalnýzlar.
Kimsesiz dolaþan çocuklar gibi
Ne anneleri var ne babalarý...
Bir baþýna, yapayalnýz...
Kalýyorlar, sokak ortalarýnda...

Geceler niye böyle karanlýklarla dolu ki?
Sen bilir misin Ahmet Amca?
Ahmet Amca dedim de aklýma geldi.
Ahmet Amca kömür madeninde çalýþýr.
Güneþ yüzü gördüðü zaman,
Suskunluk ýrmaklarýna dalar.
O susunca,
Anlatmaya baþlarým.
Bizim oralarda ölen birinin ardýndan karalar baðlanýr.
Gözyaþlarý dökülür...
Yüzler parçalanýr...
Dizler dövülür...
Acaba gece de bir yakýnýný mý kaybetti?
Yoksa kendisini mi kaybetti?
Ne dersin Ahmet Amca?
Susarsýn deðil mi bu halime?
Sen de sus..!
Aldýrýþ etme.
Geceler gibi...

Geceler neden böyle suskun ki?
Kulak versem çýðlýklarýný duyabilirim miyim?
Biliyor musun?
Koynuna aldýðý hikayeleri bir bir baðrýna basýyor.
Her hikayeden sonra bir yýldýz yerleþtiriyor gökyüzüne.
Her susan gönülden bir çift gözyaþý alýyor avuçlarýna.

Geceler diyorum.
Geceler...
Bir o anladý beni.
Bir de yazdýðým þiirlerim.
Anlatmak istediklerim var.
Ama yarým kalan bir aþk hikayesi olsun istemiyorum.
Seni anlatmak istiyorum.
Sadece seni...
Gece yalnýz,
Gece karanlýk,
Gece suskun,
Pencere kenarýndan seni anlatýyorum geceye.
Seni dinliyor gece.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Sosyal Medyada Paylaşın: