Yolun sonu karanlýk bir kuyuydu. Bunu biliyordu, yer ve gökte ne varsa Göze almýþtý kuyuya dalmayý Ve dalýyordu ansýzýn esen rüzgarla.
Gök gürlüyor, yeryüzü titriyor. Bir zelzele almýþ gidiyor baþýný Karanlýk bulutlar serpiþmiþ kalplere. Herkes bir yana koþuyor. Gökyüzü karanlýk, Ýçin karanlýk, Sözlerin karanlýk...
Attýðýn her adým, Bir hançer yarasýydý sinemde. Daðlandýkça daðlanmýþ... Parçalandýkça parçalanmýþ... Ne gül kalmýþ bu sinede, Ne de gül bahçesi. Hüzün, þehrin surlarýný sarýp geçmiþ. Sen hala adýmlarýný atýyorsun. Ve gidiyorsun, Kuyunun derinlik sokaklarýna. Sonra dedim ki kendi kendime;
’ Sevdiðim, benim için bir anne olmalýydý. Görülmüþ mü annelerin evlattan gidildiði? Sorarým sana sevdiðim? Sen benim için bir eþ, Bir eþte de anne olabilir miydin?’
Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Halil ÖZLÜ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.