Yürek Parçalayan Yalnızlık

Hangisinin sözüne inanayým?
Gidenin mi kalanýn mý?
Giden, geride býraktýðýný mý daha çok sevdi?
Yoksa kalan mý daha çok sevdi?
Ben kimim?
Giden ile kalan arasýnda býrakýlmýþ yalnýzlýðým.
Ýkisi de beni üzerine çektikleri bir palto gibi kullanmaya baþladýlar.
Önceden beni tanýmazlardý.
Yolda görseler sahip bile çýkmazlar.
O derece uzaðým bunlara.
Ne olduysa o günün karanlýðýnda oldu.
O günü hiç mi hiç unutmam.
Pencereye deðen yaðmur sesleri vardý.
Odanýn içerisine pencerenin kýrýk bölümünden rüzgar giriyordu.
Rüzgar sanki evi talan edecekti.
O kadar sinirli ki anlatamam,
Tarif edemem.
Yalnýz þunu bilirim.
Ýliklerime kadar üþümüþtüm.
Niye bu denli kýzmýþtý ki?
Yaðmur niye bu kadar çok yaðmýþtý ki?
Aþýk, sevgiliye mesaj atmýyor,
Sevgili, aþýðý sormaz olmuþtu.
Ve tâ sonra anladým ki;
Beni dost edinmiþler kendilerine.
Yýldýrým düþmüþ aralarýna.
Yeryüzünü ikiye bölen bir yýldýrým.
Artýk ben vardým yanlarýnda,
Geceleri ben,
Gündüzleri ben,
Gökyüzüne baktýklarýnda benim rengim.
Dinledikleri müzikte benim sesim.
Yalnýzca ben vardým artýk,
Giden ile kalanýn hayatýnda.
Yalnýz þunu merak ediyorum.
Kalan, niye bekliyordu ki?
Gelmeyeceðini bile bile...


Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın: