Kanadık ...

Yeryüzüne yalnýz, ve kalbimiz çatlak doðduk,
düþlerimiz,
dileklerimiz,
bileklerimiz inceden kesik, ve kanamalý.
Kimseye deðmeden, dokunmadan yaþamaktý gayemiz...
Sonra;
sonra hiç tanýmadýðýmýz, karþýlaþmadýðýmýz birileri çýktý geldi,
birileri iki güzel cümle kurdu,
birileri nasýrlý ve kirli ellerimizi tuttu,
birileri sakladýðýmýz çatlaklara dokundu,
büyüdü bizimle birlikte içimizdeki çatlaklar ve kýrýldýk...
Ufkumuza bir yol çizdiler,
dikenlerle dolu,
üstelik çýplak ayakla yürünülmesi gereken uzun yollar.
Sonunun nerede ve nasýl biteceði meçhul yollar...
Sonra yürüdük,
nereye gittiðimizi bilmeden,
topuklarýmýz dan kalbimize kadar santim santim çatlaklarýmýzýn büyümesine aldýrmadan,
yürüdük ve içten içe kanadýk...
Birileri þiir yazdý,
biz okuduk kanadýk,
birileri nakaratlarý kazýdý belleklerimize, kanadýk,
birileri uzak ve soðuk camlar ardýndan el salladý,
biz kanadýk ...
Geceleri ay ýþýðýnda cüzdanlarýmýzda sakladýðýmýz saç telleriyle delik deþik ettik her gece uykularýmýzý, kanadýk...
Uçlarý yanýk sinema biletlerini sakladýk ceplerimizde,
yaþattýk aklýmýzýn içinde,
sonra,
sonra birileri kör bir makasla kesti gökyüzümüzü,
bulutlar sustu,
rüzgarlar birbirine çarptý,
yaðmurlar aðladý,
biz kanadýk ...
Tüm bu yaþadýklarýmýzý tabiattan bildik...
Sosyal Medyada Paylaşın: