Yaşadıklarınla Kalırsın

Günün yorgunluðunu atmak istersin,
Yataðýna uzanýp, sessizliðin verdiði rahata býrakýrsýn kendini,
Sonra birden nereden geldiði meçhul bir þarký duyarsýn.
Þarkýda da acýlarýný gün yüzüne çýkaran hatýralar canlaný verir.
Ellerini tutuþun,
Uzun uzun gözlerine bakýþýn,
Gece yarýlarýna kadar uyumayýþýn,
Saatlerce yan yana oturuþun,
Sevmediði her þeyi yapmayýþýn,
Sevdiði þeyleri de anýnda yapýþýn,

Sonra rüzgara takýlýrsýn,
Usul usul esen bir rüzgar vardýr gecede.
Sevdiðinin saçlarý daðýlmasýn diye pervane olurdun çevresinde,
Bir iç çekersin,
Kanadý kýrýk bir kuþun çýrpýnýþlarý gibi acý dolu bir iç çekiþdir bu...
Göz yaþlarýn, yanaklarýndan yataðýna doðru süzülür,
Süzülürken, gecenin karanlýðýnda kaybolurlar.

Her þey bir sesle, bir titreyiþle son bulur çoðu zaman.
Ve sonra bakarsýn ki;
Her þey geçmiþin tozlu raflarýna kaldýrýlmýþtýr.
Herkes tebessümüne bakar durur,
Halbuki içindeki kasýrgadan habersizdirler.

Herkes yaþamaya devam eder,
Ama sen yaþadýklarýnla kalýrsýn.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Fotoðraf: Emre Çilekçi
Sosyal Medyada Paylaşın: