I-
istasyonda terk edilen son selamdý
ironi bakýþmalar arasýnda yere düþen
þehrimin havasýný sýrtýna alýp götüren
tülbendine eyvah’ýn kokusu sinmiþ
ihtiyar kadýnla yolculadým anýlarýný
suretin
ankaralý o ressamýn tuvalinde
saklý kaldýðýný unutarak
bir delinin aklýyla fit ettim
senli sayýklamalarýmý
ötesine yalan geçmeyen bir güne erteledim
kalbimin gidiþ’aþkýný
II-
soykýrýma uðrayan duygularýmý yan tarafa býrakýp
üveylik bir öykünün içinde buldum kendimi
babasý devlet olan çocuklarýn
ölümüne þahitlik eden gözlerimin
kör olmasý için çýrpýndý dualarým
olmadý
harflere latince gülümsemeyi öðretemeyenler
farsça akýtýlan gözyaþlarýyla boðup
aklamaya çalýþtýlar siyahi öznelerini
gençliðimi daðlara çaðýran sesin
kulaðýna fýsýldadým
‘’benim meskenim’’ erken yitenlerin içidir…
Cömert Yýlmaz