Sýzýyor kan, tan aralýðýndan
damardan yayýlýrken korkular..
tünemiþiz iþte yalnýz bir dala
üþümüþüz içimize, örten yok dýþýmýzý...
Kalýn kalýn giyinmiþiz de gafleti
unutmuþuz merhametin ince zarýný
kimisi yâr koynunda yalanlarla inlerken
yar baþlarýnda terbiye olmuþ kimileri;
duymamýþýz...
nekes kalmýþ insan yanýmýz...
Serkeþliðe bulayýp dudaklarý
kurak öpüþmelere bel baðlamýþýz
dilimizde haz deðil, köz olmuþ kelimeler
yangýnlardan korkarken
körük olmuþuz cehenneme..
Rûhumuza üflenmiþ büyük sýr
sur sanýp toplanmýþýz kendi mahþerimizde
dirhem dirhem saðmýþ her zevki bedenimiz
gökyüzüne bakarken gözbebeklerimiz
içi geçmiþ aynalarda tuz buz
ölmeyi unutmuþuz..
Titreþen naðmelerde tizleþir yalnýzlýklar
herkes içine gömülür þimdi fatihâsýz...
Özlem Tarhan
24/nisan/iki bin on dört
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.