Tutanak
Masaldan bozma anýlar býraktým ardýmda
kýrýk dökük umutlarýn çýðýrtkaný maviler...
boyumdan büyük sevdalara açýp yelkenimi
savurdum saçlarýmý dümeni kýrýk denizlere
Bakmayýn büyüdüðüme, aldanmayýn çizgilerine alnýmýn
ben hâlâ; ellerini korkuyla ovalayýp
yüzünü yalanlarla yýkayan küçük bir kýzým...
Hem ne ki yaþamak dedikleri
hepsi hepsi giydiðim þu kýpkýzýl kaftan
ne varsa aþk adýna
dîni imaný talan!
Yormayýn kendinizi oyunlara aldanýp
gerçeði yalanla bir güzel harmanlayýp
þahsýna münhasýr bir kýlýkla dolanmayýn!
öyle çok oldu ki yüzünüzü göreli;
þimdi ne saklambaç ne körebe kurtarýr
ellerinize yapýþmýþ kahrolasýca kiri!
Zannettim ki ben;
gölgesi büyük olur kocaman adamlarýn
bereketi çaðýrýr yeryüzüne avuçlarý
bir yürüdüler mi, inler toprak adýmlarýyla..
ki heyhât! Onlardýr;
zulasýnda bin bir çeþit cefâyla
yüzü topraða, gözü nâmerde bakan
endâmý gece, ecrâmý zifir
zembereði boþanmýþ bir saat gibi
olmazlýða kurulu infilâk dizileri!
Sonrasýnda yalnýzlýk en koyusundan
piþmanlýða belenmiþ kesif bir akþam uykusu...
saðýr kulaklar, kör gözler birliðidir
var olmanýn dayanýlmaz uðultusu..
Varýn siz hâlâ kuþ zannedin
gökyüzünde kanatlý gezenleri..
oysa ki ne martý, ne serçe
ne de kýrlangýçtýr görüp bildikleriniz..
her gidenin ardýndan bedeninden kopup düþen
ayrýlýða kenetli bir çift eldir kendileri...
Özlem Tarhan
18/nisan/2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.