Kül Hakkı...
Kaygýsýz umutlara açtým döþümü,
düþlerimi beledim sararmýþ kundaklara
Dedi ki annem:
"Sýmsýký sarsýn seni
çocukluðunun elleri...
Kararmasýn gözlerin,
sözlerin yaþartmasýn sana bakan gözleri.."
Dinledim hep annemi
yalansýz yarýnlar aþkýna...
Sonra...
Günlerden yarýndý;
hani dünün ertesi..
Kapýmýn önündeydi hüznün telvesi..
Bilinmeze doðru bir yolculuk baþladý
Anladým ki ufukta bekler beni bir adam
ama hep eksikti, hep yalan..
Gözlerim kamaþtý olmazlýðýndan..
Sarýldým var gücümle;
Lâkin heyhât!
Hiçbir iz bulamadým
annemin kucaðýndan...
Çünkü görünen çoðu zaman yalandý..
Bir kýzýl gölgeyle hârelenirken zaman,
aralanýr kapýlar hayalin elleriyle,
bir varmýþ bir yokmuþ’lu masallar devrilirdi
mutluluðu ýskalayan parmak uçlarýma..
Yelken açarken ufka gözlerimdeki deniz
maviye vedâ çalýnýrdý renklerden
bükerdi boynunu yakamozlar
tel tel dökülürdü pullarý saçlarýmýn...
Âh sýcacýk göðsünden umudu saðdýðým annem!
Yok muydu ki bir yolu acýdan saklanmanýn?
Eskitilmiþ bir tonda
kurþûnîydi kaderim...
Çünkü "bende hep
Leylâdan füzûn mâþukluk istidâdý.."
Saçlarýmdan meltemi,
gözlerimden bahârý çalan adam!
El kiþi niyetine
iyi bil bu merhûmu
ve son kez öp onu...
Özlem Tarhan Yaðcýoðlu
Mart 5/iki bin on dört
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.