İlkokul Öğretmenime

HER ZAMAN SEVGÝLÝYE, AYRILIÐA, AÞKA, SEVDAYA, HÜZNE ÞÝÝR YAZDIK.
BU ÞÝÝRÝM ÝLKOKUL DÖRDÜNCÜ SINIFA KADAR BÝZÝ EÐÝTEN ÖÐRETMENÝM ÝÇÝN YAZILMIÞTIR.

Ýlk gün çizgi çekmeyi öðrettin bizlere.
Yukarýdan aþaðýya veya saðdan sola
Hiç fark etmez demiþtin.
Yeter ki kaleminizi oynatýn
Gün geçtikçe yeni yeni çizgilerle çýkýyordun karþýmýza.
Bazen de bizim gibi çocuk oluyordun.
Oyunlar oynardýn bizlerle.
Kimimize anne olurdun
Kimimize de baba olurdun.
Oyun oynarken bir yerimiz yaralandýðýnda ilk sen koþardýn.
Zaman geçip gidiyordu.
Senin saçlarýna aklar düþüyordu
Bizlerse büyüyorduk
Gün geçtikçe boy atýyorduk
Ve en önemlisi daha yaramaz oluyorduk.
Mahalledeki komþularýmýz,
Annemiz, babamýz, kardeþlerimiz,
Bize dayanamazlarken,
Sen bize hiç kýzmazdýn.
Bizlere hep sevgiyle yaklaþýrdýn.
Sen bize her þeyi öðrettin de
Ayrýlýðý, ayrý kalmayý, gitmeleri öðretmedin.
Þimdi gidiyorsun, belki bu son görüþümüz seni.
Kim bize öðretecek sevgiyi, saygýyý, dostluðu...
Dizim kanadýðýnda kim koþacak yardýmýma.
Ayþe’nin, Elif’in, Fatma’nýn saçlarýný kim örecek þimdi.
Ahmet’in kravatýný her gün kim tekrardan baðlayacak.
Evet sen þimdi gidiyorsun, gözlerin yaþlý bir þekilde.
Aðlama lütfen, biz seni hep gülerken gördük.
Git ama aðlama, üzülme...
Giderken üzülmeyelim diye
’ Çocuklar ben þimdi gidiyorum, geldiðimde çikolata getireceðim sizlere’ demiþtin.
Biz de buna kanmýþtýk.

Sen gittin, mateme büründü dünyamýz.
Ne yana baksak senden izler görüyorduk.
Yeni gelen Ýbrahim öðretmenimiz de fena adam deðil.
Ama senin gibi olamazdý ki.
Merak etme bize iyi davranýyor.
Ayþe, Elif, Fatma, Muhammed, Mustafa, Ali...
Kýsacasý hepimiz, her gün müdür beyin kapýsýndayýz.
Olur da bizim sesimizi duymak istersin.
Olur da ararsýn bize ulaþamazsýn diye.
Biliyor musun?
Nöbetçi koymuþtuk kapýya.
Olur da ararsan bize haber versin diye.

Yýllar nasýl geçip gitti, hiç bir þey anlamamýþtýk.
Sensiz, geçen tam beþ yýl vardý.
Seni unutmak mý?
Senin anýlarýný silmek mi?
Bunlar imkansýzdý Öðretmenim.
Hepimizin bir inancý vardý.
Bir gün þu kapýyý çalýp içeri girecektin.
Çünkü sen söz vermiþtin bize.
’ Çocuklar ben þimdi gidiyorum, geldiðimde çikolata getireceðim sizlere’
Sen sözünü tutardýn öðretmenim.
Sen asla yalan söylemezdin.
Yalan söyleyeni de sevmezdin.

O gün senin gidiþinin beþinci yýlýydý.
Herkes sýnýftaydý.
Dersimizi dinliyorduk, notlarýmýzý tutuyorduk.
Bir ara kapý çalýndý.
’Yine yan sýnýftan tebeþir almaya gelmiþlerdir.’dedik.
Kapý hafif hafif aralanýyordu.
En önde oturan Ayþe ve Elif birden ayaða fýrladýlar.
Göz yaþlarýný tutamadýlar.
’Öðretmenimmm’ sedasýný iþittik bir anda.
O an bütün herkes gözünü kapýya yöneltti.
Ve sen gelmiþtin.
Sen beþ yýl sonra gelmiþtin.
’Bizleri unutmuþtur’ dediðimiz o günlerde
Bir anda çýka gelmiþtin.
Hepimiz sana sarýlmýþtýk.
Tek tek elini öpmek için sýraya girmiþtik.
Bu arada sen de sözünü tutmamýþ deðildin.
En kaliteli olan çikolatalardan getirmiþtin.

Ders kaynamýþtý olsun.
Yeni öðretmenimiz seni ne çok kýskanýyordu.
Gözlerinden okunuyordu bu.
Gün boyu bizlerle oynadýn, derse girdin...
Yine dayanamadýn gittin Ahmet’in kravatýný baðladýn.
Bizler büyümüþtük, yaþlar 16 olmuþtu.
Senin de saçlarýn dökülmüþtü.
Yüzünde kýrýþýklýklar oluþmuþtu
Olsun sen böyle de bizim Öðretmenimizdin.
’Artýk gitme zamaný geldi çocuklar’ demiþtin.
Yine gözlerimiz doldu.
Ama sen bizi unutmamýþtýn.
Giderken
’ Çocuklar merak etmeyin þimdi gidiyorum ama tekrar geleceðim. Sizlere çikolata getireceðim’ demiþtin.
Sen söz verdin ya muhakkak gelirdin.
Þimdi hepimiz üniversite okuyoruz öðretmenim.
Ama halen seni bekliyoruz.
Hadi çýk da gel.
Çikolata getirme, ama gel.


Ýlkokul öðretmenim Ali Kýlýnç’a armaðanýmdýr.
Belki þimdi vefat etmiþtir. Belki de yaþýyordur. Yýllar geçti ama ben ilk 4 yýl bana öðretmenlik yapan o büyük adamý unutmadým. Çok dayaðýný yedim ama asla unutmadým.


Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın: