Sustum...

Gecenin karanlýðýnda sustum,
Tüm ayrýlýklara, gidiþlere raðmen sustum
Bir bardak çay, bir kalem ve bir sayfa ile
Yüreðime saplanan ateþ ile sustum...

Bir þiir boyu yol aldým, kafiyede durdum.
Ardýndan gelen mürekkep ile döküldüm.
Göz yaþlarým döküldü sayfalara.
Kýrýlan hayallerimle sustum...

Bir zaman dilimi boyunca yürüdüm.
Sende bir saniye bende diyeyim bir asýr...
Baharlar gördüm, yazlar gördüm.
Bir de sen gibi hatýrladýðým nasýr acýsýný gördüm.

’’Sen sus’’ dedi, rüzgara yenik düþen dal,
Ben çekerim tüm ýstýrabý, acýyý, kederi...
Sen konuþurken de tercih etmiþtin, susmayý
Görürsün mutluluk kapýsýný araladýðýn o rüyayý,

Bir ses iþitirsin, soluk tenli çýnardan.
’’Þimdi sus!
Ve sadece onu dinle;
Sana sevdalý bir yüreðin haykýrýþýný
Ýklimler boyu yola göðüs geren rüzgarý
Daðlarý aþýp geleni,
Kavurucu çölü gülzara çevireni,
Tacýný býrakýp, sevda yoluna düþeni,
Ýþte o aþýklarýn gözyaþlarýný dinle!

Aþk deðil miydi, Mecnuna çölü gülzar eden?
Yakup Peygambere gözlerini açtýran,
Zülayha’ya, Yusuf’u gösteren,
Ýsmail’in ayaklarý altýnda Zemzemi çýkartan,
Ýbrahim’i ateþlerde yakmayan,
Aþk deðil miydi?

Hangisi konuþtu ki?
Sen konuþasýn ey aciz Ýbrahim!
Sus gönül yansýn,
Yansýn ki susmak bilsin.

Yansýn ki Aþk’ý bilsin...

Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın: