Usul Usul Esen Rüzgar

Boynu bükük bir rüzgar esti yüreðimden
Dertlerle dolu olduðunu anladý, sessizliðinden
’’Misafir üstüne misafir olmaz’’ dedi.
Sessiz sessiz adýmlarla uzaklaþtý yüreðimden

Kuru bir yapraða rastladý az ileride
Usul usul yanýna vardý ve sustu
Dinlemek istedi kýrgýnlýðýný, yaralarýndan
Konuþmak istemedi,
Suskunluðu ile yetindi.
Sararmýþtý, hüzünlüydü,
Kýrýk hayallerle doluydu,
Yalnýzlýða terk edilmiþti.
Yarinden ayrý düþmüþtü
Bir damla suya hasret kalmýþtý.
Vahanýn içinde seraplar görmüþtü
Uçsuz bucaksýz deryanýn içindeydi;
Lakin çöl ateþiyle kavrulmuþtu.

Ayrý kalmýþtý diyarýndan
Yalnýzlýkla sýrdaþ olmuþtu, suskunluðundan
Gökyüzünü saran karanlýk olmuþtu, karamsarlýðýndan
Biçare gönül, susmuþtu.
Lal olmuþtu fecrden
Gölgelerin yok oluþuna kadar.

Harabeye dönmüþ bir ev gibiydi
Rengi solmuþ, karanlýða düþmüþtü
Dört bir yandan bedenini yaralar sarmýþtý.
Oluk oluk kan damlalarý damlamýþtý
Gördü ve iþitti.
Suskundu kuru yaprak.
Ve suskunluðun acýsýný anlamýþtý rüzgar.
Buradan da ayrýldý usul usul esen rüzgar

Kanadý kýrýk bir güvercine rastladý az ötede
Ýliþti usulca yanýna, umudu gördü kanadýnda
Sabah gelen ilk aydýnlýklarla görülürdü gökyüzünde
Durmak bilmeden kanat çýrpardý, umuda giden yolda
Mutluluk arardý, konduðu her pencere kenarýnda

Derken bir diðer pencereden bir diðer pencereye
Umut için, mutluluk için kanat çýrpardý.
Ve her konduðu pencereden kovulurdu. yalnýzlýða...
Terk edilirdi, gökyüzünün gözyaþlarýna.

Korkuyla, hüzünle ýslanýrdý yüreði
Ansýzýn dökülüverir gözyaþý
Kanat çýrpamaz artýk, baþlamýþtý çýðlýðý
Kovulduðu her pencerede kanat çýrpardý garibim
Kanadýný kýrmýþ oturuyordu
Ve haykýrýyordu.
Haykýrýþý kanadýnýn acýsýna deðildir
Umuduna, yarýnýna, mutluluðuna....
Sevdalýsýna ulaþamamasý içindir.

Ve umudun, mutluluðun acýsýný anlamýþtý rüzgar.
Buradan da ayrýldý usul usul esen rüzgar

Susmuþtu rüzgar, usul usul eserken
Bir yol çizdi kendine, giderken
Gitmek varmýþ, gitmek.
Yalnýz býrakýp gitmek varmýþ...

Ýbrahim Halil ÖZLÜ

Sosyal Medyada Paylaşın: