çok sustuk..
ve sustukça paslandý..
ne açýlýyor ne de kapanýyor gözlerim...
çoktan flikalara binip gitti rüyalar
umutlarýn çatýrdayan güvertesinde
uçsuz bucaksýz denizler gibi yanýyor
gözyaþlarým
kýzgýn bir uzun yorgan gibi acýlar
en sessiz inleyiþlerin çölünde..
ne yanýma dönsem cehennem
içimde yangýn yangýn küllenir
sadece sen ve benle dolu hayallerim..
ne zaman bir çeyrek nefes bulsam
seni sayýklarým düðümlenen boðazýmda
umutsuzca çerçevelenir baktýðým her þey
içinde yalnýzca senin gözlerin..
ve sessizce çýnlar kulaklarýmda bütün þarkýlar
duyduðum yalnýzca senin sesin...
ellerimi býraktýðýndan beri
yalnýzlýðýmdan koca bir þehir yaptým..
sokaklarý loþ ve karanlýk
fakir insanlarýn kalbi kadar zengin
ve öksüz çocuklarýn umutlarý kadar dolu...
ve sokaklarýna kocaman resimlerimizi çizdim
hiç bir zaman yanyana olamadýðýmýz..
hiç kurumayan gözlerimizi sildim
ve en büyük meydanýna bütün bir heykelimizi yaptým
hiç bir zaman "biz" olamadýðýmýz...
ve her cadde baþýna bir sinema koydum
kapalý giþe sen ve ben ve anýlar...
bütün sokaklara, kafelere senin adýný koydum
ve her gün bir kutlama.. havai fiþekler.. lazerler...
ve sonra
ve sonra ateþe verdim "biz"i
hiç bir zaman tutamadýðým ellerini
baþýmý koyamadýðým omzunu
uyuyamadýðým dizlerini..
ve her þeyi...
ve þimdi sus artýk !
nice acýlarla dolu zavallý yüreðim
bekleme, bitmez bu sonsuz ayrýlýk
çaresizce bir tabuta kývrýlýr bedenim
gözlerine açýk, dünyaya karanlýk..
hakan zengin