hayata gözlerimi açtýðýmda
ýlýk nefesini hissettim annemin
annem oldum...
ve hayatýn merdivenlerine ilk adýmýmý attýðýmda
sýcacýk ellerini hissettim babamýn
babam oldum...
ilk harfini yazarken adýmýn
sýcak sesini hissettim öðretmenimin
öðretmenim oldum...
yürürken tozlu yollarýnda köyümün
bir çift ayak sesini hissettim arkadaþýmýn
arkadaþým oldum...
...
gecemde yýldýz
gündüzümde güneþ
kýþýmda kar
yazýmda rüzgar
baharýmda çiçek
sonbaharýmda yaprak
kimsesizliðimde yalnýzlýk oldum...
ilk kez çarptýðýnda kalbim
gözlerindeki cenneti hissettim
sen oldum...
ve gittiðinde yanarken içim
gözlerimdeki sonsuz denizi hissettim
hiçbirþey oldum...
ve sahipsiz kaldýðýnda herþey
topraðýn kokusunu hissettim
ama toprak olamadým...
ve geri dönüp kendime
asla ben olamadým...
Hakan Zengin
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.