Bu aralar tamda yalnýzlýðýmýn hâd safhasýný yaþýyorum,
günlerdir tek yapabildiðim sýnýrsýz ve þekersiz koyu kahve içip,
her fincana bir sigara adayýp, dumanýnda kaybolmak ...
Ara sýra dilimden yabancýsý olduðum küfürler dökülüyor,
davetsizce hayatýma girip,alt üst eden, toplasan da çarpsan da,
adam sýfatýna dahi giremeyecek bir kaç kiþiliksiz için,
kül tablasý týka basa dolu, bir o kadar da içim ...
Kimselerin olmadýðý yerlere gidiyorum.
Gerçi hiç kimsem de yok ya, neyse ...
Gitmekten ziyade, bu sanki bir þeylerden kaçmak gibi. Kafamý toplamaya çalýþýyorum.
Toplamaya çalýþtýkca,
her defasýnda yerle yeksaným ...
Herkes gibi etrafý dinlemeye çalýþýyorum.
Duyduklarým duymadýklarýmýn yanýnda inciden farksýz.
Doðru yada yanlýþ.
Gerçek yada sahte.
Sevdi yada terk etti.!
Kimin umrunda ki ?
Hoþuma gitmeyenleri arka fondan çalan parçayla sessizleþtiriyorum...
Beni anlatýyor...
Dünü, bu günü , yarýný, belki de seneler sonrasýný anlatýyor...
Sessizce dinliyorum.
Olacaklardan haberim yokmuþ gibi. Dünü, bu günü yaþamamýþým gibi dinliyorum..
Kahvemi yudum yudum içmeye devam ediyorum.
Sigaram da bitmiþ. Bir paket daha açýyorum,
Bir sigara daha yakýyorum...
Ve yapabildiðim en güzel þeyi yapmaya devam ediyorum.
Sokak lambalarýyla aydýnlanan karanlýðýmda ,
seni ve bana býraktýklarýný d/inliyorum ...
Kayboluyorum ...
Þimdi bende herkes gibiyim ...
Bir o kadar yalnýz, bir o kadar kalabalýk ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.