MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

Ahmet Hayatın Ta Kendisi İdi
AdeMerve

Ahmet Hayatın Ta Kendisi İdi



Komþu çocuðu Ahmet kadar sahiciydi acýlarý da
Yaþýtlarý pamuktan yataklarda renkli rüyalarda
O, soðuktan titreyen elleriyle ayakkabý boyadýðýnda…
Tokat gibi iniyordu yüzüne “baba/sýzlýk”,
Babasýnýn elinden tutmuþ tertemiz üstüyle okula gidenlerin
Arkasýndan hiç tanýmadýðý babasýnýn ýraklaþan hayaline
Daldýðýnda;
“Uyan!” diyordu “Uyan Ahmet!” ,
“Rüya yok sana !”
Sen gerçeksin, doðduðundan bu yana;
Atlýkarýncalarýn, dönme dolaplarýn, yükselen uçaklarýn hepsi
Gazete sayfalarýnda,
Çöpün kenarýnda gözüne iliþen mecmuada…

Yýrtýk beresi örtüyordu minikten kulaklarýný,
Duymuyordu kalabalýðýn yalnýzlýðýný;
Her gün suluyordu dudaðýnýn kenarýna iliþtirdiði
Çocuksu duraðan kahkahayý;
Bir gün büyüyecekti ve inletecekti
Göz pýnarlarýndan çaðlayana kadar ahmakýslatanlarý…
Karýncalanýyordu elleri ayazýndan hayatýn,
Ondandý bu kadar çalýþkanlýðý bu küçük delikanlýnýn!

Yüzü gözü kapkara
Hâlbuki gökkuþaðý saklýydý
Yüzünün kadere dönük tarafýnda,
Þýpýr þýpýr damlýyordu en güzelinden yeþili kýrmýzýnýn tam ortasýna…
Küs deðildi kimseye; mutluydu betona basarken
Çoktan yamalý ayak uçlarýyla…

Kimseler göremedi siyahtan ötesini
Siyah beyaz bir film karesiydi onlar için Ahmet,
Anlatmadý hiç hayallerini çocuksu,
Fýrýldaklar dönüyordu ayak diplerinde,
Elma þekeri tadarken çocuklar
O soðuðun çatlak dudaklarýnda býraktýðý
Sýzýyý tadýyordu;
Kadifeden pantolonu bilmem kaç yýllýk,
Umurunda da deðildi ya hani…
Bir bardak salep onun için dünyaya deðerdi
Tarçýnlýysa hele, daha ne isterdi!
Küçücük dünyasýnda minnet düþkünü
Kocaman bir Ahmet idi…
Adýný kimseler sormadý, bilmedi,
Hiçbir zaman “öðretmenim” deyip söz hakký isteyemedi;
Sadece yutkundu Ahmet, söylemediði sözler hazinesine
Bir yenisini daha eklemenin burukluðunu,aðzýndan çýkan dumana
Katarak; poh pohladý umudunu
Þýmarmasýna aldýrmayarak…

Geçen gün konuþurlarken duymuþtu
Savaþlarda çocuklar da ölürmüþ,
Halbuki o yaþýyordu
Pastýrma sýcaklarýný da, zemheriye yaðan karý da en beyazýndan!
Ýþin özü, þanslýydý Ahmet;
Biliyordu...
Yalnýz savaþ meydanlarýnda komutansýzdý- babasýzdý-
O, biraz büyütüyordu yaþýný, zamansýz
Güçlüydü de Ahmet,
Evdeki beþ kardeþine bakacak,
Kendi kuru bir ekmeði kimseye farkettirmeden yiyecek kadar…

Kendi küçük, yüreði devasaydý Ahmet’in,
Yaþadýklarýndan çok yaþamadýklarýný sýðdýrmýþtý
Ýçine…

Savaþýn tam ortasýnda bir mermiyle ölümün deðil
Lakin gerçekleriyle kan/ýyordu
Hayatýn…

Hangisi daha çok acýtýyordu bilemedi;
Gözünden dökülen bir yaþ ile renklendi karasý yüzünün
"Üzülmüyorum" dedi son olarak,
"Umut kaçtý da gözüme" ;

"Geçer þimdi" dedi; ve dediði gibi oldu

Geçti…


Aylar; yýllar gibi…

Renkler silindi gözbebeklerinden
Bir demet çiçek uzattý bakýþlarý;
“Götür; savaþlarda ölen kardeþlerimin üzerine ört
Oralarýn ayazý da kötüdür;

"Acele et hadi, götür!"


Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.