“Bitti…”
Saldým rýhtýmýndan az sonra kalkacak olan
Derme çatma sevdamýn çürümeye tüt tutmuþ teknesini…
Ekmek, emek teknemi…
Çok çabaladým sen/li bu sevda uðrunda,
Vize çok zor çýktý biliyorsun sana kavuþma yolunda…
Viþneçürüðü renginde tanýdým dudaklarýný
“Merhaba” derken aþk’a…
Bir tek “Veda” yý yakýþtýramadým sana,
Üzgünüm…
Bize dair her þey gönül meskenimde
Yerle bir þimdilerde;
Sen karþýmda bihaber büyük afetten
Gözlerin bir dizi insaný aðýrlarken…
Hem “vatan” gibiydi yürek,
Ýhanet kabul edilemezdi,
Aþk vicdani bir sadakat iþiydi,
Ýþinden kovuldun,
Azadý aþk’a yolun açýk olsun;
Bundan sonra tüm cafcaflý þeyler senin topraðýnda yoðrulsun;
Cebren bitirdin bizi,
Üzgünüm…
Ben aslýnda çocukluðumda hayal ettiðim o adamý yitirdim
Affet beni, seni o zannetmiþtim…
Oysa biz çocuklarla düþerdik
Mahalle aralarýnda; kanardý dizlerimiz yüzsüzce;
Her seferinde hayalimdeki o adam kaldýrýrdý beni yerden
Kaplan gözlüydü; deler geçerdi içten içe
Kayboluverirdi sonra
Sen gibi, kuytularýma…
Vergisiz taþýnabilir insaný bir deðerdi
Aþk, yürekte
Lakin kimileri ceplerinde taþýrken kendince deðerleri
Bir yürekteki aðýr geldi hafif bedenlerine…
Vitaminsizdi besbelli besleniyor sandýðýmýz onca duygu
Doyuramamýþýz lakin seni, sana yetmemiþiz
Biz seninle sevdayý “cenk” bilmiþiz;
Yenmiþsin, yenilmiþiz
Ben faili meçhul; bir nefes fasýlasýnda
Verilen buðu, kuruyan gözyaþý
Fuzuli bir detay,
Topraklarýn sana iade,
Ben sallanan bir mendilde kocaman bir “elveda”yým sana
Üzgünüm…
Hayalimde ben þimdi o adama
Muhacirim,
Muntazam tipli bir kaþýk sevdada,
Düþsem boðulacaðým…
Çýksam yine boðulacaðým...
Ýki ucu aþk’lý deðnek...