Gülmek; -benim bildiðim kadarýyla -
Dudaklarýn raksý - biraz alaturka az birazcýk modern alaþýmý- ,
Diþlerin gündüzü- kursakta kalanlara umut ýþýðý- ,
Taze nefes - baharlarý taþýyan Aralýk ayýna,
Sanýrsýn ki kemiklerine iþliyor Haziran sýcaðý
Gözlerinin dibine kurulu sahra sarýsý kumsalýnda…
Yanýyor tabaný ayaðýmýn- aldýrýþ etmiyorum gerçi
Gerekirse son nefesimi vereyim kabuklaþmýþ dudaðýnýn uç/uðunda
Uç/uyorum katranýmýn karasýndan bir gülistan kýrmýzýsýna!
Bir insana bu kadar mý yakýþýrdý- gülmek-
Aðlarken yetim kuytularýnda...
Akabinde bir çukura düþüyorum- çukur içinde çukur, kýsýrdöngü alanýnda-
Derken bir ip sarkýyor dudaklarýnýn köprüsünden
Bal mumu kokusu sinmiþ çatlaklarýna,
Kamýþlar büyütmüþsün yanaklarýnýn sulaklarýnda,
Pelikanlarýn ayak izleriyle müsemma,
Balýklar istiflenmiþ – hep rast/gelmiþsin, takýlmýþ oltalarýna kýrýk yelkenliler- ;
Acemisiyim gülünce gamzelerinin – ne olur bir yol yordam göster- !
Ben ki, kalkerlenmiþ kadýncýl duygularýn
Varoþ sakini, bir þey soracaðým sana
Sen hep böyle mi gülersin
Böyle adam gibi, adamcasýna?