Sen Varken

Þakaklarýma, kar beyazý dökülür, gün ayazýmdan
Feyz alýr, aþk ile meþk son þiþedeki þarabýmdan
Adýn anýlýr, karanlýk mürekkepli kalemimden
Sen varken ben bu þehirde yalnýz deðilim.

Ne yana kaçsam matemler dökülür gözlerimden
Bir girdap, bir fýrtýna, bir cehennem azabý...
Bir de parçalanmýþ hayat yaþarým, kalemimden
Sen varken ben bu þehirde yalnýz deðilim.

Buðulu camlara yazýlýr,geçmiþ günlerin hülyasý
Geçmiþ günleri yad eyler, sensiz geçen aným
Sensizlik þiirleri, türküleri, destanlarý söylerim
Sen varken ben bu þehirde yalnýz deðilim.

Ýþitirim ruhumun derinliklerinde ezan-ý þerif.
Kameti niye bu vakitte okur, ilim sahibi arif.
Topraða can verir iki damla gözyaþý hafif hafif
Sen varken ben bu þehirde yalnýz deðilim.

Gülüþlerinin adýmlarý uzak olsa da benden,
Mürekkebin son damlasý, yakýn eder ýraktan.
Yalnýzlýðýma dökülsün güller, sensiz geçen gecelerden
Sen varken ben bu þehirde yalnýz deðilim.

Ýbrahim Halil ÖZLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın: