Hani evlerimiz hep denize bakardý,
Yüzümüz maviliðe dönüktü hep,
Ayaklarýmýz umuda koþardý
Gözlerimiz gökyüzüydü
Anýmsar mýsýn annem?
Karanlýkta kaldýðýmda
Korkar, aðlardým
Sana sarýldýðým zaman
Dünyanýn bütün kötülükleri üzerime gelse
Korkmazdým
Hatýrlar mýsýn annem?
Penceremizin önünden kuþlar geçerdi
Hani bir keresinde kýrlangýç yuva yapmýþtý ya
Ben meraklý meraklý bakarken
Sen gelmiþtin,
’’Dokunma, yuvasýný bozma, yuvan olmaz’’ demiþtin
Ne çok üzülmüþtüm
Hatýrlar mýsýn annem?
Birde yalancý dostlarýmýz vardý
Hep yüzümüze gülerlerdi
Arkamýzdan dünyanýn lafýný ederlerdi
Duyardým, kýzardým, üzülürdüm
Anýmsar mýsýn annem?
Þimdi yalancý dostlarým yok,
Yüzüme gülüp arkamdan konuþanlar yok,
Kuþlarýn yuvasýnada dokunmuyorum
Ama bizim yuvamýz daðýldý anne
Hepimiz farklý yerlerde, farklý iklimlerdeyiz,
Benim yuvam sensin,
Gökyüzüm de, yeryüzüm de sensin anne
Sensiz ben nefes alamýyorum
Karanlýklar altýnda kaldým,
Boðuluyorum...
Kurtar beni annem...
Melike Melis / Ýstanbul
23 Kasým 2013