Ýstanbul / Ben Gidiyorum ...
Tutundum,
çýrpýndým, düþmemek için ...
Uçurumlarýnýn kenarýnda tutunacak elim yoktu,
el vermedin ...
Nüfüsundan, düþ/tüm ...
Sevgiye olan inancýmý da gömüyorum,
surlarýna,
ve ben gelmemek üzere, gidiyorum ...
Oysa nede çok düþlerim vardý,
ilk adýmlarýmda ...
Kýyýlarýndan çocuk,denizin den deli,
doðmaya nede çok hazýrdým ...
Evet ...
Ben dönmemek üzere gidiyorum ...
Onca ’Aþk’larýmýda alýp valizi me,
kýrðýnlýklarýmý,
küskünlüklerimi,
acýlarýmý, gözyaþlarýmý,
sende býrakarak ...
Tek vücut gibi göðüs gerdim,
eðilmeyen baþýmý yerle yeksan ettim,
olmadý ...
Hangi sokaðýna girsem hep s/onu çýkardýn göz hizama,
düþlerimde kaldý hep,
düþlediklerim ...
Ýnadýna yazýyorum,
kalemim hüznümün çeperinde,
nerde olduðumu bilmeden, gözlerimi s/ona açýyorum ...
Ýþte gidiyorum ...
Dilim, harici sözlerime paralel,
ertesiz býrakarak içimdeki Aþk’ý,
kýr küskünü cümlelerimide söküp g/özünden ...
Tenha sokaklarýndan,
adýmlarýmý kýsarak,
küf tutmuþ yürek yara’mla ...
Bakýþlarýnýn arasýnda açýlan uçurumlar’a,
yitik düþümü, düþürmeden ...
Dilenci duâlarýna, amin ler çekerek ...
Bu kez dönmemek üzere senden GÝDÝYORUM ...
Yaðmur sonrasý aklýma düþen, ellerin,
silahsýz gözlerini görmeden,
adýný ’Ýstanbul’ koyduðum tüm aþklarýmdan ...
Aþk’ýn diðer adýdýr, bende ki,
Ýstanbul...
Hadi saf tutun bana, kýlýn namazýmý ...
Çoraklaþmýþ topraðýma,
yaðmur olup yað(bana)sana,
kýrýk bir gül, býrak, hazanýma ,
bak hazýrým hâlâ,
ellerinde beslediðin, sevmeye hazýr bir yürekle,
giderken , parçalanmaya ...
En bildiðimi, unutmak gibi gelsede,
unutmak istemediklerim,
içimde alýp verdiðin nefesi, kesiyorum artýk ...
Ben gidiyorum Ýstanbul ...
Tüm Aþk’larýmýn üstünü sende býrakarak ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.