Aradýðýnýn bende olmadýðýný düþündüðün an,
hiç düþünme ,
Terk et .! Beni ...
Olur ya;
Ellerini bir baþkasý tuttuðunda, sakýn ürperme, aðlama ...
El lâzým’dýr, boþta kalmýþsa bir el ...
Sakýn aðlama, öylece çýk git ...
Kuru bir ’’Hoþçakal-ý’’ koy avuçlarýma, yasla baþýný omzuma son kez de olsa,
elmacýk kemiklerinden öptüðümde dudaklarýma tuz tadý gelsin istemem,
Beni düþünme ...
Sahi sen kimdin ? Onca þiirlerimde yer aldýn ,
harflerimi kendine esir ettin,
kalemim sana müebbet’te ...
Sahi, ben kimdim ?
Sende ....
En sevdiðin renk neydi ? Gözlerin neden kara’ydý ?
Gözlerin ... Ahh, o þirret bakýþlarýn...
Gökyüzü yüzüm gibi neden simsiyah ? Yoksa gözlerim mi siyah tý ?
Baktýðým her þey mi siyah tý ?
Keþke o siyahlýkta bizi yok etseydin ya,
kimse bulamasa,görmese,
nazar’a gelmesek kem gözlerde, baðlansak,
siyah la beyaz gibi,
Sonrasý mý ? Boþ ver düþünme sen,
öpüyorum tüm yaralarýndan ,
acýsýn dudaklarým,býrak sen beni düþünmeyi, sana bir þey olmasýn ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.