Merhaba gündüz yüzlüm ...
Yine ben ...
Yine gecelerden bir gece,
dilimin ucunda hep ayný hece, yine kalabalýklarda’ki en yalnýz ben ...
Sen þimdi denize bakýyorsundur,
dalmýþtýr gözlerin dalgalara ...
Renklerimi kaybedeli, gökkuþaðý çýkmaz oldu göz ucumda ...
Sakýn ha .! Bana benzemeyesin gündüz yüzlüm ...
Kalbim mi ?
Bildiðin gibi iþte ... Kýsa hasta ziyaretine gelen ziyaretciler misali ...
Kimi varlýðýný kýskanmakta, kimi yokluðunda var edip, kendimi kandýrmalarýmdan sýkýlmakta ...
Sorsan herkes geçer diyor ...
Geçer; geçmesine de ... Kimse de çýkýp sormuyor,
ben istiyormuyum seni unutmayý diye ...
Bazen kendim bile inanamýyorum kendime ... Çok saçma gelmiyor deðil ...
Yokluðunda seni var etmeye çalýþmayý kendime dönem ödevi bilmem ...
Sormuyorlar ki ,
hangi kabuk kanayan yaramý kapatacak ... Seni kendime dert ettiðimi konuþuyor herkes... Sen inan derdim deðilsin ki,
köþe bucak çare arayayým ...
Hem dert dediðin öyle isteyerek mi çekilir sevgili ?
Neyse .....
Þizofren demelerine de aldýrmýyorum artýk ...
Gittiðin her güne istinaden, biraz daha terk ediyorum önce kendimi,
sonra Kenti’mi ...
Bir sokak boyu aðlayýþlarýmý saklayarak ...
Sen kirpiklerimin ucunda nöbet tutan,
Sen burnumu sýzlatan anne özlemine eþdeðer’sin ,
Sen günümüm iple çekip kavuþturduðu en tatlý, en gözüme gündüz gösterlen Gecem...
Nokta koymaya cüret dahi edemediðim tek cümlemsin sen ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.