Hey, uyan artýk!
Gece ölüyor gözlerinde;
Kirpiklerin yapýþ yapýþ
Vuslat vakti
Güneþ ile tenin buluþmasýna
Þahit; kahrolasý dört duvar
Þevval ayýnýn bu son Çarþambasý
Bize yine içtima var!
Son sözlerin;
Hala ezberimde
Asýlý kaldý görsen
Can/ýmýn en ýsýrgan diplerinde…
“ Niye kýzayým ki yad ellere
Biz en büyük uçurumlardan
Ýtilmedik mi en aþina avuçlar ile
Ýhanet dehlizine? “
Ýþte o “son” gün
- Senin tabirinle-
Dantel yaka beyaz elbisemi giymiþtim
Annem görmeden, çeyiz sandýðýmdan aþý/rarak
Meðer heba etmiþim bir “hiç” uðruna
Gelin/lik hayallerimi,
Bu, çekilen diþin bir daha yerine gelmeme
Hissi sanki…
Tökezlendi yeni yetme duygular
Yýrtýldý ten rengi çoraplar,
Elbiseler dikiþ tutmuyor
Artýk kýrýk beyaz burada umutlar…
Olgunlaþtý, serpildi iyice sýlalar,
Her gün biraz daha faiz geliyor
Hasretlere,
Sorsan; hacze gidecek neyin var diye
Utanmasam býraktýðýn “boþ”luðu tutuþ/turup
Ellerine
Kaçacaðým
Alice ‘in (yalandan) harikalar ülkesine!
Gümüþ yüzlü ay karþýmda
Tabak gibi suratý maaþallah!
Ýfadeden yok/sun; varlýðýmdan bihaber
Ben yalýn/ayak,
Gýdýklanýr ayaklarým
Kayalarýn sevdaya dönük sivri týrnaklarýndan
Kaya/rak!
Üzerimde dantel yaka kýrýk beyaz elbisem
Nihayet bana da deðil yaþamak
Namahrem!
Bir kadem atsam ölüm,
Kavimler boyu göç,
Bir çaðý kapatýp bir çaðý açar mý dersin
Sende bu öç?
Kýyam’a durur musun bir an olsun
Naaþým baþýnda?
Islah olur musun bir insan yokluðunda ?
San/mam…
Kendin söyle, kendin iþit bendeki
Zahmetsizmiþim gerçi doðduðumdan beri
Vazgeçtim yeni hülyalar; istikamet!
Mümkünse en azýndan
Bir “amin” ile duama icap et”
“Allah’ým sen herkesi layýðýyla
Ýmtihan ya da ihya et”
“Amin…”
El Azim!
Babam b/aðlýyor kýrmýzý kurdelemi
Ýnce/den belime,
Gururlanýyorum ister istemez
Terli yayvan eli, kavrarken çok çizgili
Kader defterimi…
Kulaðýma çalýnýyor ad/ýn
Ah, illetler sarmýþ ot/aðýn
Yine de mutlu olamadým mutsuzluðundan
Kapandý duvaðým,
Senli geçmiþ/im gibi!
Dürüldü bohçam
Ve at/ýn terkisine atýlýrken
Dörtnala ezildi
Aný’lar!
Hey Küheylan!
Sýký bas topraða;
Amin’ler çoktan ulaþtý
Mabud’a!