söylemiþ miydim
bedelli yaranýn akýbetine
en çok kumrular uðrar
kanatlarýna gözünü yumar da aðlar
Kuþlar gibi çýrpýndýkça
dökülüyor tüm yüküm
aðýrlýðým azalýyor
uçtukça özgürlüðüm devleþiyor
kavmi
uzunca bir süre
ýslak kaldýrýmlarda ilerleyen adamlarýn
kül dokulu yürekleri dökülüyor satýrlarýma
aslýnda
mutlu prangalar sarýlýyor ellerime de
kim görüyor
red ediyorum hemen kapak arkasý
ilk sayfada
imzalýyorum kuru bir teþekkürle
yüzlerinde vah çizilmiþ bir ima
oralý bile olmadan
dönüyorum gün yerine geceye
üzerimdeki çaputlara takýlýyor gözüm
ne çaputlar ama
iki satýr arasý boþluk gibiler
ünlem takarak
düðmelerime utanç ilikliyorum
yýrtýyorum dünyamý gözlerinin önünde
ben arlanýyorum onun yerine
sustukça
bir suskunluða daha sarýlmak
neftî ölüm dediklerinin en yakýn þahidiyim
artýk
koyu yeþil saçlarýn yok çiçeklerimi süsleyen
topraða dönüþük bedenime düþen çiðleri bile
yaðmurlarla boðdu
katiller!
yalnýz kaldýðýmda çaresizliðim konuþuyor
kalabalýklarda da aþk’ým
aðrýyor
hangisine koþsam çekiyor kýyýsýna
baþýmý okþayana kanýyorum
sonra
anýmsýyorum
ne demek ’benimle bir hayata var mýsýn’
olur mu hiç öyle þey
ama demek istediðin ’benimle ölür müsün’ ise
eyvallah
...dediðimi
gerisi
ritüel günler akýp geçiyor
gelinliksiz
törensiz