kaldýðýmda...
durup düþünmüþtüm
deðer biçmiþtim yüreðimdeki izlere
dönüþlerimin birinde
pahalýya satmýþtým hepsini
þimdi
affeder mi kuþlar
kýrýklarýmý
farkeder mi
yemlerine kattýðým
bayat yarýnlarýmý
kaldýðýmda...
savruktu sevdalarým
ýraktým
fakat
taze bir yýldýz gibi
bayattý kýrýklarým aslýnda
atlatamayacak kadar
ýþýksýz
yönsüz
aysýzdým
denedim yine de
parlamayý
gece-mece dinlemeden
daldým
nasýl derin bir çukurdum
kaldýðýmda...
durup düþünmüþtüm
elleri bende
gözleri gökte
ya yüreði demiþtim
dönüþlerimin birinde
gitme kararý aldýðýmda
yine mi diye sordum
çocuktu beynim
ama bir tek
aþk/ýnla
sen/inle oynamayý bilmeyen
çocuk
Sonra birgün..
yine gitmem gerektiðinde
durup düþünmüþtüm
dedim ki;
Allah’ým bugün yine çok mutluyum
dediðim günleri aratacak mýsýn
özleyecek miyim
çýðlýðýmý uzattým da
düþünmeyi býraktým
o bilir iþini dedim
ve
konuyu kapattým
öyle ki
kapansýz tuzaktým
Bilmem anladýn mý
sana
ne zaman veda ettiðimi
son vefasýzlýðýnda
hani
bir öncekinden sonra
bir kazazedeyim
sigortasýz
en büyük aþk
kýrýntý býrakmayandýr dedim
ve
geçtim
akþamlar
cami avlusunda bitiyor
alýn teriydi dua’lar
ard arda
sözler aldýðým dilekler
bir þahin hilesi
adeta
kansýz adaklara dönüþük
güven de alnýmdan öperek gitti
alfabemde ’a’ ile baþlayan
tüm kelimeler gibi
anne
böyle sarýldýlar
aþk
öyle vurdular
ben kader dedim..
Allah kýsmet deðil
sustum.
þimdi sorsalar
derim ki;
kýsmetim deðil
yazýmý da Allah bilir
beklemedeyim
ÞÝRÝN KELEBEK