I-
Uzak dur bu þehirden üþürsün rüveyda
bir hatýraný dahi býrakma
saklandýðýn tüm yerimden uzaklaþ
kulaklarýmdaki fýsýltý sözlerini
tenimdeki kokunu
al ve git
aðýrlaþan gecenin koynunda yalnýz býrak beni
arda kalanlarý üzerimden atmasýný bilirim
vurguna takýlmýþ sözlerimle
bilmesem de aþkýn terziliðini
merak etme
gözlerine yeni cümleler dikecek kadar
kalem tutmayý öðrendim
biliyorum
çoktan dudaklarýma dikmiþtim ayrýlýðý
kendi sularýmda seni boðmaya çalýþýrken
sýð bir rüzgarýn içinden hâlâ neden çekip çýkartmaya çalýþýyorum seni
galiba yaþam bizi bir kýyýya süreklemek zorunda
senli veya sensiz
benli veya bensiz
oysa tuvalimdeki renkler hep siyahtý
ve kýrmýzýydý gördüðüm tüm rüyalar
II-
ah rüveyda
piþmanlýðýmda dilime çarpan hecelerim sanadýr aslýnda
kimse bilmiyordu biz ayný alfabeden doðduk seninle
karanlýktan yükselen çýðlýklarýmýn sensizliðe olduðunu
eylül gecelerimde nefesimi parça pinçik ettiðimi
her zaman bir kaç adým ötende olduðumu bilmiyordu kimse
bilmiyorlardý
senin olmadýðýn bütün sözlerden dilimi kaçýrdýðýmý
bilmiyorlardý
haykýrýþlarýmýn paldýr küldür gidenin ayak izlerine denk olduðunu
ve bilmiyorlardý rüveyda
ayný kadehte karýþýk bir içki olduðumuzu
bu yüzden hep ince dokunuþlu sohbetlerde
sensizliði otutturdum karþýma
git dediysem gitmeyecektin
çoðalacaktýk gecelerce
sahipsiz renklerimizi koynumuza alýp
sýð gecelerde yalnýzlýðýmýza kadehler kýracaktýk rüveyda
III-
kör sitemler batýrýyorum þimdilerde dilime
aðýz boþluðundan düþecek kadar hafifleþtim
nefesine sýðýndým býrakma beni
kalp atýþlarýna beþ kala durdum
sanki sana geç kalmýþ gibi týkandý bütün damarlarým
kaç zamandýr terk ettim uykuyu
göz kapaklarýmý dahi kapatmýyorum rüyalarýna batmasýn diye
her gece kendi kabuslarýna diz çöker oldum
içime acý çalýnmýþ sabahlara uyandým
çardaðýmda gözleri kamaþan serçelerle aðladým
az biraz deðiþtim iþte
baþkalaþtýkça sen oldum
yeni doðmuþ çocuðun kalp atýþlarý gibiydi susuþlarým
konuþursan ’’kaybedersin’’ dediler
seni kaybetmekten daha kötü ne olabilirdi
açtým aðzýmý
elimden oyuncaðýmý aldýlar rüveyda
IV
ah rüveyda
dolunayý kýskandýran tek ýþýðýmdýn
nerede hata yaptýkta bu dehliz karanlýklar çiçek açar oldu
biz neden gider olduk
neden hiçbir þair yazdýðý þiirlerde uyak düþürmüyor bizi
yazýlmayanlar yazgýmýzmýþ
kader kadar karanlýk kaldýk kararan ýþýðýmýz da
bak gökyüzü yine kar aðlýyor
ayaklarým yanýyor yürüdükçe bu meydan yalnýzlýðýnda
ýsýnmak için bir sigara daha mý yakmalýyým
beti benzi atmýþ parmaklarýmla
seni yakýyorum rüveyda
kül rengidir sevdam artýk bir þairin son dizesinde
kalbimse bir celladýn elleri arasýnda
bir ölünün yüz rengiyim sensiz çürüyen bu kentte
a y r ý l ý k tan gayrýsýný bilmiyorum
ölümden öteye gidecek derman kalmamýþ dizlerimde
V
son bir kez bak gözlerime
vakit bir aþký kalbimdem söküp gitmenin vaktidir
sen benimle birlikte gel
can çekiþen bu aþký ölüme hazýrla
Y a l n ý z l ý k A b i d e s i
An/kara’sýzým...