Hadi kapat perdeleri!
görmesinler gözlerimden süzülen a y r ý l ý ð ý…
( A r a l ý k)
I-
gidiyordun farkýnda bile deðildim
gitmeseydin eðer eylül çiçeði takacaktým saçlarýna
sararýp kurudu iþte mevsim
katransý bakýþlarým vardý giderayaklarýna zühre
varsýn üzerimden geçsin bir kasým postallarýyla
baðýra çaðýra biriktirmeye devam edeyim sustuklarýmý
varsýn bir çýðlýk geçsin üzerimden en geveze suskunluðuyla
ben yine de hasretin sancýlarýný yutkunmayý bilirim
bir yangýn yeri sensizlik
küllerim savruluyor
saçlarýna motifler yaptýðým küllerimle
þehrâyin türküler yakacaktým sana olmadý
dilim sensizliðe kandý
II-
yaðmur hýzlandý
kýþ oturdu artýk parmaklarýmýn üzerine
gri bulutlarda geldi gözlerime
üþüyorum
ellerim titriyor öksürük nöbetleri devraldý ciðerlerimi gece vardiyalarýnda
yokluðun kaburgalarýmý geriyor
kaybettiðim her þeyin toplamýnýn sen olduðunu bilmiyordum
ötekileþtirmiþken tüm yabancýlarýn arasýnda seni
sende aradýklarýmý yitirdim
kaybettiklerimi buldum sende
kalbindeyim þimdi koynundan kovduðun bir aþkla Zühre
sessizliðin çýnladý kulaklarýmda
bir cümlenin peþine takýlýp adýnýn harflerini terliyor dudaklarým
sustuklarýma gücüm yetmez
hiçbir sesine yetiþemeyen dizlerime güç ver
karaya çaldým yorgunluðunu attýðýn kanepenin sol köþesinde
sol yanýmdasýn hesapsýzca Zühre
hangi tarafýndan çeksem bu yalnýzlýðý
bir sen yýrtýlýyorsun gözlerimde
halbuki
kimsesizliðime karýþan bakýþlarýndan korkmadým
III-
kaç kez korkular ç/aldým yüreðinden
en titrek en nefessiz kalýþlarýndan hani
ama zamaný geriye alamadým
vefasýz yolculuðun ta kendisiydin
bitmiþti dakikalar susuyordun
benimse gözlerim konuþuyordu
susuyorduk
biz hep a y r ý l ý ð ý misafir ettikyüreðimiz de
gidiþlerin bir anlamý yoktu geliþlerinin olduðu kadar
susuþlarýn bir anlamý yoktu haykýrýþlarýn olduðu kadar
ne desem þimdi sana boþ
içimde ikindi vakti gölgeler gezinirken
kendi suretimi yansýtamaz oldum ayak izlerimde
sesi soluðu kesilmiþ bir aþkýn içindeyim
arkam da sen güz ayazýný sýrtlýyor ellerim
diyorum
zehir býçak kesilsin ellerini býraktýðým için
yorgun düþler kaldý ellerinden bana
senli kabuslarýmýn devþirme seviþmelerinde
sensiz olmaktan
sen olmaktan býktým usandým
rüyalarýma kapanan kara kapýlarýn anahtarýný getir artýk Zühre
kirpiklerinde uyut beni
rüyalarý ç/alýnmýþ gecelerde al kollarýna
genzime kaçan yokluðunu emzir gülüþlerinle
acýya boyandýðýmda merhemim ol
IV-
sensiz bu þehri sevmiyorum demiþtim
biliyor musun Zühre yalnýzlýk hiç görkemli bir þey deðil
geçmiþi olmayan geleceðin ne olduðunu dahi bilmeyen
koca bir karanlýk
oysa ne çok isterdim bir çok þeyi bilmeyi
parmak uçlarýndaki hissi
kokunu
göz yaðmurlarýndaki tadý
teninin rengini
ama hiçbir ressam dahi bunlarý bilemez
terkedilmiþliðin ta kendisiydi bunlar Zühre
bana nasýlsýn diyecek olursan
sorma halimi her þey gibi sensizim
yirmi dört ayar bir sancýnýn kucaðýndayým zühre
kendini bilmez adamýn tekiyim bugünler de
sorsalar adýmý dahi bilemeyecek kadar ayýkken
seni içime düþüren gecelerden sarhoþ çýkmaya çalýþýyorum
sigara dumaný gibi doluyorsun gözlerime
V-
d
u
y
beni Zühre
karanlýðýn içinde yitirdiðim sesimi duy
karþýlýklý aþk’ýn ýzdýrabýndan alýkoy beni
telaþýndan durmadan sigara yakan ellerimden tut
nereye baksam hep karþýmda duran o çocuksu bakýþlarýný bitirme
kal Zühre
uykularda dahi ayný rüyayý görmeliyiz