Bu son a y r ý l ý k t ý r haberin olsun
mabedimdeki yüzün kadar masum...
I
Ellerim de buz daðý
bir mermi yarasýný soðutmaya çalýþýyorum
benimkisi acemi yürek sancýsý
y a l n ý z ca y a l a n s ý z c a
kararsýzdým
eskisi gibi keyfimi yerine getirecek bir þarký da bilmiyorum
raký bile bana ihanet ediyor suyla sarmaþ dolaþ
aðýr aksak düþüyorum iþte geceye
yorgun bir savaþcý gibi emmeye baþlýyorum bardaðýn dudaðýný
anason kokuyor gözyaþlarým kaç zamandýr
dilim kekeme olabilir ama ýslýklarým bir çýðlýktýr
hadi sende al benden þu emanet cümlelerini
bana beþ harf yeter
II
ben hayatýn her anýnda yaþadým seni
baþka roller düþünmüþtüm içtiðim her efkâr sigarasýnda
neydi bizi anlamsýzlýðýn girdabýnda rotasýz býrakan
yoksa senin yok oluþunun acýsý mýydý beni anlamsýzlaþtýran
dumaným ol
estir beni ela devingen akþamlarda
yak
yýk
bilmiyorsun ki verilecek nefes kadar anlýðým
bunca zahmete ne gerek var
III
usumu yabancýlaþtýrmadan çek git
zindanlarýma mühürler vuran aþk’ý aþk yapmaya çalýþma
bunca yýllýk sevdaya ’hayal’ di dedin ya
sanki tenime bir býçak sapladýn
zaten bende gözlerindeki fer kadar gidiciydim
olmasa da bir kapý aralýðý
çoktan kesmiþtim yüreðimin bileðini kanatýrcasýna
dilimin nasýrlaþmýþ yanýyla bir gidiþi daha yazdým
senli.
sensiz..
sade...
ve sessiz....
bildiðim bütün ezberleri bozdum
iþte o an tutuldu ay’ým
zeytin rengi akþamlarda debelenip durdum birkaç kýrýk heceyle
bir gece yalnýzlýðý iþte
önümde bir kadeh raký
ölüm dolusu izmaritler boynunu büküp bakmýyor olsaydý eðer
ve teninin bir baþka sarhoþa ait olduðunu bilmeseydim
inan ki bu geceyi yaþanmaz sayardým
bu aralar garip huylar edindim
tutarsýzlýðým baþladý
zamansýzlýðým boyumu aþtý
hýrçýnlýðýmý söylemiyorum daha kýrýlmadýk zigon sehpa kalmadý
biliyorsun ben böyle deðildim
galiba senden yadigâr kaldý
herkesten saklanýp kaçmak istedim
perdeleri dahi aralamadým
hiçbir yer bulamadým
annemin bana kýzýnca
saklanmak için girdiðim gardroba da sýðmýyorum artýk
neyse deyip içime çekiyorum olup bitenleri
durmaksýzýn çýðlýk atan cigerlerimi kediye veriyorum
gözlerim bile aynada tiksinç yüzümü görmek istemiyor artýk
yüzüne n’oldu diye sorma
biliyorsun iþte konuþturma beni
IV
farkýnda mýsýn
ne çok göçebelik sinmiþ cümlelerime
evde kalacak kadar da cesur deðilim
hancý kim
karþýmda duran gölgen mi
hangi cümle ikimizi iþaretler bu evin içinde
yalnýzlýða yoldaþlýðým bahtým olsa gerek
saatin farkýnda mýsýn kaç oldu hâlâ gelmedin
kendimce sorgulardayým lütfen kanýtla suçsuzluðumu
ýþýklarýda söndürdüm kirli yüzümü ört bas etmek için
adýný da astým üryan duvarlara
kes bu cürmün hesabýný da borcum neyse ödeyeyim
istersen sonra öksüzlüðüme as beni
üzerimde yoðun bir kimsesizlik
aklýmýn saðanak kesimlerine damlýyorsun keskince
þaþan fikrime müstahâktýr
köreltemezken bütün suçlarýmý
V
n’olursun bana kýzma bu kadar çok uyuyorsun diye
uykum ol
kollarýnda cennet uykusuna yattýðým yataðýmda
zaten sen yoksun ya utancýndan bakamýyor yüzüme
inanmayacaksýn belki de
çýplak gölgene alýþmýþ duvarlar bile gözlerini kapatmýþ
benimse yüzümün rengi deðiþmiþ
çekmeceden çýkan bir giysi parçasýyla
gece yine yeniledi kendini
yine dokundum sana utanmadan
yine özledim
biliyor musun ben yine aðladým
An/kara ... ’Yalnýzlýk Abidesi’
YALNIZLIK ABÝDESÝ