DUDAK BOŞLUĞU

Ýki uçurumun arasýnda bir yerdeyim,
Sesimin yankýsýnda aðlayan bir kadýn var…
Onun þakaðýnda ise namlu…
Adýmlarýmý seyrelttim…
Ayaklarým çýplak ve kumlu…
Uzanýp dokunabileceðim mesafede , unutulmuþ bir þair…
“Korkma” dedi
“Korkma
Sadece çok yalnýzsýn…
Adýna þiirler yazdým ýsýnasýn diye,
Ýncili bir tarak getirdim sana,
Saçlarýný tarasana…
Ve birkaç mektup;
Mors alfabesiyle; kýsa kesik mektuplar…
Sana yazýldýlar…
Sonra,dinlediðim kýrkbeþlikler,
Senin sesinde daha güzeller…
Bir de,
Akþam üstü yürüdüðüm yollarda, kendi kendime söylediklerimi,
Sen yanýmdaymýþsýn gibi gülüþlerimi,
Gençliðimi,
Yel deðirmenlerimi getirdim…”
Hepsini aldým yüreðime,
Hepsini sakladým en derinime…
*
“Kaldýr baþýný” dedi
“Yanýndayým…”
Sýmsýký sarýldý.
Yorgun bedeni,yer yer sarsýldý.
Oysa kale gibiydi aþkýn karþýsýnda.
Öyle maðrur,
Öyle müþfikti saçlarýmý okþadýðýnda.
Bir çocuk kadar masumdu bakýþlarý,
“Gözleriniz” dedim
Tatlý bir öfkeyle çatýldý kaþlarý…
“Sus çocuk…” dedi...
“Bakma gözlerime…
Sen bakarken,unutuyorum yaþýmý,
Sanýyorum ki bir melek sývazlýyor baþýmý”
*
Ürkek,
Mahçup haller,
Buruþmak üzere olan eller,
“elleriniz” dedim…
“ellerim,ellerinizde güzel…”
Güldü…
“Babamýn ellerine benzedi git gide,
Ýkimiz de memlekete kurban,
Ýkimiz de yaban ilde…”
*
Oturdu pencerenin kenarýna,
Uzun uzun sustuk…
Bazen sessiz bir iç çekiþte kavuþtuk.
Aklý baþýnda bir sevdanýn diplomatlarýydýk,
Bir imkansýzlýk vardý ortada,
Boþ bir kaðýdý tereddütsüz imzaladýk…
Ben, o çok sevdiði þarkýyý söyledim,yarým yamalak,
O,son yazdýðý þiiri fýsýldadý kulaðýma…
Ve dolan zamaný geriye sardýk….
Sýmsýký sarýldýk…
*
Dýþarda yaðmur yaðýyordu,
Anneler, akþam yemeði için, çocuklarýný çaðýrýyordu sokaktan.
Onlarýn evi, mis gibi yuvaydý,
Benim evim,leþ kesen bir ayrýlýk…
Birden kalktý ,yýðýldýðý koltuktan,
Kapýya doðru yöneldi,
Vakit gelmiþti….
Ne o, arkasýna bakabildi,
Ne de ben, “biraz daha kal” diyebildim…
Sayýklar gibi,
“Beni merakta býrakma,
Ara sýra da olsa, ara…
Üstünü sýký giyin,
Yakaný,baðrýný açma…
Hava soðuk,
Hayat çok kýsa…”
Daha söyleyecekleri vardý,
Duraksadý niyeyse…
Dönüp, son bir kez sarýlacak diye beklerken:
“Yaþýtlarýnla gez toz,
Takma her þeyi kafana…
Perdeleri de aç; güneþ girsin odaya…
Böyle eve kapanýp,saklanma…
Balkona çiçek falan ek;
Menekþe,reyhan,sardunya….
Kimse olmasa da yanýnda,
Onlar yoldaþ olur sana…”
Dedi, kararlý bir ses tonuyla….
Ve gitti…
Simsiyah bir gölge indi odamýn tavanýna,
Bense kalakaldým býraktýklarýyla…
Aðlayasým geliyordu ama utanýyordum.
Gözüm daldý, içtiði suyun bardaðýna;
Yirmi yýl geç kalmýþtým, o dudak boþluðuna
Ya da
O, erken gelmiþti dünyaya….
Sosyal Medyada Paylaşın: