AŞKIN HİÇ HALİ
Aþkýn Hiç Hali
"Gidiyorum" dediðinde,
Yollarýna barikatlar kurdum ama,
Kendi yolumu çizemedim,kendi ufkuma.
Doluya tutulmuþ yaprak,
Fýrtýnada yýrtýlmýþ yelken,
Gözyaþýna bulanmýþ toprak gibi,
Çakýlý kaldým feryatlara.
Sense , koþar adým teslim oldun korkularýna;
Hasret oldun,
Nefret oldun,
En nihayet, hiç oldun...
*
Bana,"unuttun mu?" diye sorma!
Giderken beni de kesip aldýn ya ayaklarýna,
Böldün ya iki yarým insana...
Bana,"alýþtýn mý?" diye sorma!
Seninleyken de dokunamazdým ki sana,
Sarýlamazdým doya doya.
Kahrederdi, senin yanýndaki sensizliðim;
Gördüðümü sandýðým yýldýzlar gibi,
Yazdýðým romanlarýn kahramanlarý gibi...
*
Seninleyken de aðlatýrdý beni Türk filmleri,
Sadri Abi, "Ah Müjgan…" derdi....
Bense derinden bir “ of…"
Akþam, köz olup kapatýnca yaralarý,
Komþudaki çocuk seslerini bastýrýnca, taþ plak cýzýrtýlarý,
Seni söylerdim, Münir Nurettin bestelerinde.
Seni beklerdim, gelmeyeceðini bile bile…
*
Neyse...
Yorma kendini keþkelerde...
Ýyiysem de kendime,
Kötüysem de...
Yeni anladým hüznün nasýl bir illet olduðunu,
“Aðlama” dediðinde, gök yüzü çökmüþtü ya hani,
Yeni anladým, altýnda kalanýn , yalnýz sen olduðunu.
Ýnkar etme!
Adýn gibi biliyordun;
Her cefaya ,“eyvallah” demiþtim,
Gözlerimi gözlerine mühürlemiþtim...
“Gel “dediðinde, dünyayý elimin tersine aldým da,
“Hoþçakal” dediðinde, elini sýkamadým ki…
Etrafýna duvarlar ören, otistik bir aþýk gibi,
Konuþmayý unuttum da,
"Sus" dediðinde, susamadým ki!
"Unut" dediðinde, unutamadým ki!
*
ve ansýzýn çýka geldin.
Dilimin altýnda Fuzuli’den kalma beyit þerhleri,
Aklýmda yarým yamalak bir, sen...
Kendimi süzdüm, en saklý telmihlerden.
Sen, Uhud’ da bir okçu,
Ben, Babil kuyularýnda bir çýkrýk...
Her þey için çok geç,
Varlýðýn da yokluðun da, bir göz açýmlýk.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.