Üsküdar'da Hüzün

Üsküdar’a kar yaðýyordu,
Kalbime hüzün
Ýnsanlarý süzüyorduk gizliden;
Kederli,
Donuk suretli insanlarý….
Biz taþralýydýk, onlar þehirli...
Kavganýn kucaðýnda gül açýyorduk.
Esir kamplarýndan kaçýrdýðýmýz çocuklara,
Türküler söylüyor ,
halleþiyor,helalleþiyorduk…
Ahmet Kaya þarkýlarý olsa da dilimizde,
Ali Kýnýk þiirleri okuyorduk ....
Ali Ayþe’yi seviyordu....
Hem de çok seviyordu....

Ateþ böcekleri kýskanýyordu bizi,
Cebimizde üç beþ simit alacak paramýz,
Elimizde akla zarar silahlarýmýz,
Dalýveriyorduk dar sokaklara.
Sen telleri konuþturuyordun ,
Ben mýsralarý…
Isýnamýyorduk bir türlü...
Sarýlamýyorduk ,dostluðun sýnýrýnda...
Bu yüzden kavgalara çekildik biz.
Bu yüzden kardan adamlara yenildik biz.

Gökyüzünün mavisini,
Yapraðýn yeþilini seviyorduk Üsküdar’da
Sallama çaya da eyvallah etmiyorduk
Saksýda boy veren kekik,
Cebimizde çam kozalaðý,
Durmadan koþuyorduk....

Kimse bilmiyordu içimizden geçenleri.
Ben senin, susarak anlattýklarýný dinliyordum,
Sen, kýrýk dökük þiirlerimi…
Çocuklaþýyordum…
Taklacý güvercinlere özeniyordum .
Gözlerinde belli belirsiz bir hülya,
Usulca bakýyordun gözlerime, o deðilden...
Utanýyordum.
Kocaman bir kadýn oluveriyordum birden.
Ve okuduðun þiirler…
Akif’ten ,Selim’den,Kanuni’den
Sesin içimde öyle masum,
Öyle derinden...

Ve birgün
Yine Üsküdar’a kar yaðýyordu…
Sen o kýzla gittin.
Sarýþýn, Ýzmirli kýz…
Oturduðum sandalye dünüyordu,
Baþým dönüyor,
Bilmem ki dünya neden dönüyordu...
Siz kaybolurken uzakta….
“Gitme” diye haykýrdým ardýnsýra...
Gitme…!

Proleter sloganlarýn yankýsý gibi,
Muhalif yazarlarýn isyaný gibi,
Gözlerime iliþtirdiðim öfkeyle,
Arabesk bir þarkýda bulmuþken kendimi,
Kaybettim seni….
Kaybettim...

Þimdi ,
Tek hücreli bir hayatý yaþýyorum
Kazanmak için kaybettiklerimle yaþlanýyorum.

Sosyal Medyada Paylaşın: