Merhaba yanýlðým,
merhaba deli yangýn’ým...
Ýçimin okyanus’u,
kýrýlan dal’ým,
acýlarýma bahane’m,
sessiz kalýþýma sebebim...
Aþk’tý;
yorgun düþen cümlelerimin yeniden senle diriliþinin adý,
tadý...
Aþk’tý;
mavi’yle gümüþ’ün ortak rengiy din sen,
altýndan ömrümce geçmeye cesaret edemediðim gökkuþaðý’mýn...
Mavisine de vurulmuþtum kent’imin,
kör bir balýkçý gibi...
Görmediðim gemilere el sallamýþtým...
El yordamýyla tutunmaya gayret ettiðim günlerim’de,
sýký sýký sarýlmama neden di yakama yapýþan gözlerin...
Hatýrlýyorum;
daha dün gibi...
Ayaz bir sohbahar pazar’ýnda,
Kadýköy iskelesin’de ruhuma iþleyen bir sýcaklýk la,
sarýlýþýn...
Ýlk heyecan,
ilk sana gözlerinin sana benzemesini dilediðim,
bir kýz çocuðu hayali’m...
Hoyratca savrulan saçlarýn,
bir baþka’ya çeviriyorken Ýstanbul’u,
söyle,
narýna,nuruna kurban olduðum kadýn;
þimdi sesine hasret kalýþýmýn kaçýncý günü bugün?
Nasýlsýn’ý bile baþka yar...
Söyle reva mý bu içimde dallanýp budaklanan bu ayrýlýk ?
Sende o kadar çok þeyi sevdim ki;
çok þeyi de sevdim sende...
Yaðmurlar’la gelmiþtim sana çoðu kez,
þimdi anlýyorum geliþlerim’de göklerin aðlamasýný...
Gidiþin’e hazýrlýkmýþ yar...
Kendi canýmý bile acýttým;
ki sen acý’ma diye...
Nede çok güzelliði paylaþtýk seninle,
Bir Ýstanbul’u paylaþamýyorduk...
En güzel kareleri bulmak adýna...
Tatlý atýþmalarýmýzda kýzýyorduk,
küsüyorduk,
bazen’de gülüyoruk...
Kahkahalarýmýzý duymasak ta bunu anlýyorduk...
Kendimi sana karþý koyamýyorum,
ve konamýyorum’da;
maviliklere araladýðýn pencerenin kenarýna...
Ayazda donma’ya yüz tutmuþ serçe misali...
Kanat çýrpýyorum,
sapanlarýyla kanatlarýmý kýrýyorlar,
karlar üzerine yýðýlýp kalýyorum,
aman diliyorum,
görmüyor,
duymuyorsun...
Yerle yeksan oluyorum,
bilmiyorsun...
Þimdi yazdýklarým kadar susuyorum,
sustuðum yerden kanýyorum...
Kendimde yangýnlar baþlatýyorum,
acýyan,
kanayan,sancýyan ne varsa içimde yakmak adýna...
Yaktýkca küle dönüyorum,
küle döndükce biraz daha sen kokuyor üstüm baþým...
Kendi küllerimden sana savruluyorum,
yorgun bir aralýk sabahýnda,
rüzgar’la...
Üþüsem diyorum,
hani bir üþüsem, ayaz’da aç kalmýþ sokak çocuðu gibi,
buz kesilsem bu sensizlikle;
söyle bana yar...
Sarar mýsýn yine.?
Isýtýr mýsýn buzdan yüreðimi,
güneþ’im olurmusun karanlýklarýma ?
Yorulmuþ bir rüzgar gibiyim,
bir savrulsam uçurum boylarýnda,
düþsem uzaðýna...
Kime, neye, neden diye sorma,
anla / sana yar...
Gülümsemelerim kýrýlýr da ,
kim aðlar terkediliþ lerime,
omuzlarýmdan baþlayýp yýkýlýp kalsam gözlerinin önüne,
söyle bana yar;
kim girer kollarý ma ?
Ömrümü yakasýna iliklediðim yar,
kopardýn ruhuna ilmek ilmek iþlediðim gözlerimi,
sildin attýn daha doðmamýþ sözlerimi,
yetim býraktýn içimin mavi gözlü çocuðunu...
Düþlerimi boyadým Mavi’ye,
sonra oda’mý...
Gümüþ’ten eþyalar’la süsledim dört bir yanýný,
olurda ansýzýn gelirsin diye..
Bende ki seni nasýl yaþattýðýmý görmen adýna...
Olur’da ölürsem ani’den,
gömülmek adýna bu oda’ya...
Dua etmeye belki,
belki gelirsin diye...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.